PEDAGOG

• • • Nagłówek

• • • • Nagłówek

      • Zapraszam codziennie wszystkich Uczniów oraz Rodziców do konsultacji

        w godzinach 10:00 – 14:00

        email: m.danielkiewicz@sosszklary.pl

        Drogi Rodzicu, drogi Uczniu:

        1. Pamiętajcie, że przerwa w zajęciach szkolnych nie oznacza przerwy od nauki.
        2. Zaglądajcie codziennie na stronę internetową naszej szkoły, znajdziecie tam aktualne informacje.
        3. Pamiętajcie o bezpiecznym korzystaniu z internetu: nie nawiązujcie znajomości           z nieznanymi osobami, nie przesyłajcie swoich zdjęć, nie podawajcie adresu zamieszkania.Korzystajcie z bezpiecznych stron www.
        4. Uczniowie! - ucząc się z wykorzystaniem komputera pamiętajcie o prawidłowej pozycji siedzącej, pracujcie w wywietrzonych pomieszczeniach, zachowujcie przerwy podczas pracy.
        5. Drodzy Rodzice! -  Wspierajcie swoje dzieci i motywujcie ich do nauki na odległość. Usiądźcie ze swoimi dziećmi, poczytajcie razem, rozwiążcie zadania umieszczone na stronie internetowej Ośrodka. Zaplanujcie czas spędzony z dzieckiem w domu na: czas relaksu, nauki, zabawy, wypełniania obowiązków domowych.
        6. Kontrolujcie czas spędzany przez dziecko przy komputerze, telefonie komórkowym.

         

        Życzę wszystkim dużo zdrowia. Pedagog SOSzW im. Przyjaciół Dzieci w Szklarach Górnych –
        Monika Danielkiewicz

        
        
         

                                                                                                                              25.06.2020r.

        Drodzy Uczniowie, Drodzy Rodzice

        Mija kolejny rok szkolny: trudny i wyjątkowy ze względu na sytuację związaną           z pandemią. Musieliśmy się nauczyć żyć i pracować w nieco innej rzeczywistości:                   z ograniczeniami, reżimem sanitarnym, brakiem kontaktu z innymi osobami. Chciałam bardzo podziękować za współpracę w trakcie całego roku szkolnego rodzicom, zwłaszcza                   w nauczaniu na odległość. Życzę wszystkim uczniom i rodzicom bezpiecznych wakacji, pełnych słońca i uśmiechu na twarzy. 

          Do zobaczenia Monika Danielkiewicz - pedagog

         

         

         

        STOP PRZEMOCY cz. I

        Każdy z nas może zostać ofiarą przemocy. Dlatego warto przyjrzeć się na temu zjawisku, aby wiedzieć, jak chronić przed nim siebie i swoich bliskich. Do zachowań przemocowych dochodzi najczęściej w środowisku domowym ale również w szkole, pracy itp.

        W Polsce głównym aktem prawnym regulującym kwestie przemocy w rodzinie jest Ustawa    o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie z dnia 29 lipca 2005 r. z późniejszymi nowelizacjami. Ostania zmiany wprowadzone przez Ministerstwo Sprawiedliwości pochodzą  z 30 kwietnia 2020 r. 

        Przyjrzyjmy się zjawisku przemocy w rodzinie. Charakteryzują się ona czterema właściwościami:

        1. Przemoc jest działaniem intencjonalnym – przemoc jest używana po coś, m.in. żeby uzyskać: szacunek, posłuszeństwo, wpływ na najbliższych, żeby móc realizować swoje cele.

        2. W przemocy istnieje znacząca przewaga jednej ze stron nad drugą – osoba stosująca przemoc może mieć przewagę fizyczną, psychiczną, ekonomiczną, społeczną, zawodową.

        3. Przemoc narusza prawa i dobra osobiste drugiego człowieka, tj. prawo do wolności, prawo do nietykalności cielesnej, prawo do swobody wypowiedzi, prawo wyboru.

        4. Przemoc powoduje szkody oraz cierpienie psychiczne i fizyczne, np. obrażenia fizyczne, obniżenie poczucia własnej wartości, zaburzenia w relacjach rodzinnych, szkody materialne.

        Przemoc w rodzinie może przybierać różne formy:

        1. Przemoc fizyczna – tj. popychanie, odpychanie, obezwładnianie, przytrzymywanie, policzkowanie, szczypanie, kopanie, duszenie, bicie otwartą ręką i pięściami, bicie przedmiotami, ciskanie w kogoś przedmiotami, parzenie, polewanie substancjami żrącymi, użycie broni, porzucanie w niebezpiecznej okolicy, nieudzielanie koniecznej pomocy itp.

        2. Przemoc psychiczna – tj. wyśmiewanie poglądów, religii, pochodzenia, narzucanie własnych poglądów, karanie przez odmowę uczuć, zainteresowania, szacunku, stała krytyka, wmawianie choroby psychicznej, izolacja społeczna (kontrolowanie
        i ograniczanie kontaktów z innymi osobami), domaganie się posłuszeństwa, ograniczanie snu i pożywienia, degradacja werbalna (wyzywanie, poniżanie, upokarzanie, zawstydzanie), stosowanie gróźb itp.

        3. Przemoc seksualna –  do którego zalicza się również demonstrowanie zazdrości.

        4. Przemoc ekonomiczna – tj. odbieranie zarobionych pieniędzy, uniemożliwianie podjęcia pracy zarobkowej, niezaspakajanie podstawowych, materialnych potrzeb rodziny itp.

        5. Zaniedbanie – tj. brak opieki, porzucenie, głodzenie, niezapewnianie odpowiedniego ubioru, zaniedbanie stanu zdrowia i higieny, wykorzystywanie do pracy, prowadzenie            w obecności dziecka awantur, odrzucenie emocjonalne itp.

        Skala zjawiska przemocy jest alarmująca. Statystyki policyjne są bardzo niepokojące. Najbardziej rozpowszechnioną formą jest przemoc psychiczna oraz fizyczna.

        Czynniki ryzyka występowania przemocy:

        1. Środowisko społeczne – obowiązujące w danym środowisku normy kulturowe
        i społeczne, m.in. przekonanie o prawie rodziców do dominacji nad dzieckiem, dominacji mężczyzn nad kobietami, przyzwolenie na bicie dzieci, hierarchiczny
        i autorytarny model rodziny, silne normy dotyczące prywatności, stereotypowe wzorce męskiej tożsamości (mężczyzna – zdobywca, silny, władczy; kobieta – słaba, uległa).

        2. Wiek – im starszy lub im młodszy człowiek, tym bardziej jest narażony na przemoc.

        3. Płeć – kobiety częściej są narażone na zachowania przemocowe ze strony mężczyzn niż odwrotnie.

        4. Stan zdrowia – osoby o słabszym zdrowiu, osoby z niepełnosprawnością mogą częściej doznawać przemocy w rodzinie.

        5. Powtarzanie wzorca przemocy – dzieci uczą się agresywnych zachowań obserwując rodziców, którzy rozwiązują problemy i konflikty przy użyciu przemocy. Gdy dorastają, powielają wzorce takich interakcji, choć już w dzieciństwie mogą je przenosić na relacje          z rówieśnikami.

         

        Dziękuję za uwagę. W części II artykułu przekażę informacje na temat sposobów postepowania w sytuacji przemocowej oraz przedstawię procedurę „Niebieskiej Karty”.

        Pozdrawiam serdecznie – Monika Danielkiewicz – pedagog m.danielkiewicz@sosszklary.pl

        Opracowano na podstawie artykułu:

        Anety Bąk - psychologa, tłumacza przewodnika z Lubelskiej Jednostki Wojewódzkiej TPG

         

         

        STOP PRZEMOCY cz. II

        Jak postępować, kiedy w rodzinie dochodzi do przemocy?

        Stosowanie przemocy jest łamaniem prawa, zatem służby i instytucje są zobowiązane do podejmowania działań zgodnie ze swoimi kompetencjami, aby przemoc zatrzymać. W Polsce podstawowym narzędziem służącym przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie jest procedura „Niebieskie Karty”. Realizację tej procedury przez służby reguluje Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 września 2011 roku w sprawie procedury „Niebieskie Karty” oraz wzorów formularzy „Niebieska Karta”.

        Procedura „Niebieskie Karty” to określone reguły postępowania służb w sytuacji, kiedy istnieje uzasadnione podejrzenie, że w rodzinie występuje przemoc. W działaniach tych mogą brać udział przedstawiciele takich instytucji, jak: policja, pomoc społeczna, oświata (szkoła, przedszkole), ochrona zdrowia (przychodnia, szpital), komisje rozwiązywania problemów alkoholowych. Wymienione służby, realizując procedurę „Niebieskie Karty”, ściśle ze sobą współpracują, a ich działania koordynuje Zespół Interdyscyplinarny. Bezpośrednio do pracy    z rodziną powoływana jest tzw. grupa robocza.

        Kto może wszcząć procedurę „Niebieskie Karty”?

        Zobowiązania do wszczęcie procedury „Niebieskie Karty” mają następujące osoby:

        • policjant (np. podczas interwencji w domu, dzielnicowy);
        • pracownik jednostek pomocy społecznej (np. pracownik socjalny, specjalista               z Ośrodka Interwencji Kryzysowej);
        • członek komisji rozwiązywania problemów alkoholowych;
        • pracownik placówki oświatowej (np. nauczyciel, wychowawca, pedagog lub psycholog szkolny);
        • pracownik ochrony zdrowia (np. lekarz, pielęgniarka, ratownik medyczny).

        Aby rozpocząć procedurę „Niebieskie Karty”, należy zgłosić sytuację przemocy
        w rodzinie lub podejrzenie jej występowania przedstawicielowi jednej z wymienionych służb/instytucji. Sytuację taką może zgłosić zarówno osoba doznająca przemocy, jak                i świadek przemocy. Warto jednak pamiętać o tym, że ostateczną decyzję, czy procedura zostanie wszczęta, podejmuje przedstawiciel służby/instytucji, do którego zgłaszamy fakt występowania przemocy. W trakcie rozmowy oceni on, czy w rodzinie dochodzi do przemocy, czy jest to inna sytuacja – np. konflikt przy rozwodzie bądź
        w innej spornej sytuacji.

        Na jaką pomoc i od kogo mogą liczyć osoby doznające przemocy?

        Do pomocy zobowiązane są:

        • Ośrodki pomocy społecznej – znajdują się na terenie każdej gminy lub dzielnicy
          w większych miastach. Mają za zadanie wspierać ludzi, którzy z różnych przyczyn znaleźli się w trudnej sytuacji życiowej.
        • Policja jest służbą, która interweniuje w sytuacji zagrożenia „tu i teraz”, zapewniając bezpośrednio i doraźnie ochronę osobom krzywdzonym.
        • Komisje rozwiązywania problemów alkoholowych – w każdej gminie funkcjonuje gminna komisja rozwiązywania problemów alkoholowych. Warto też pamiętać, że rozwiązanie problemu alkoholowego niekoniecznie rozwiązuje problem przemocy.
        • Ochrona zdrowia – przedstawiciele ochrony zdrowia to np. lekarze, pielęgniarki, położne i ratownicy medyczni.
        • Oświata – przedstawiciele oświaty to np. nauczyciele, wychowawcy, pedagodzy lub psychologowie szkolni.

        Wymienione instytucje mogą wszcząć i prowadzić procedurę „Niebieskie Karty”, która ma na celu zatrzymanie przemocy poprzez kompleksowe działania kilku służb i instytucji. Inne miejsca, w których można uzyskać pomoc/poinformować o sytuacji przemocy: Organizacje pozarządowe, które udzielają poradnictwa specjalistycznego, Fundacje, Sądy Rejonowe – Wydział Rodzinny i Nieletnich.

        Proszę pamiętać: Nigdy nie jest za późno na przerwanie przemocy i wprowadzenie zmian.

        Pamiętaj! Jeśli jesteś ofiarą bądź świadkiem zachowań, które zagrażają zdrowiu lub życiu osób krzywdzonych, wezwij policję!

        Niebieska Linia- Jeśli chcesz porozmawiać o sytuacji przemocy ze specjalistą, możesz skorzystać z telefonu Ogólnopolskiego Pogotowia dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia” 800 120 002. Telefon jest bezpłatny i działa całą dobę. 

         

        Dziękuję za uwagę. W najbliższym czasie w związku z corocznie obchodzonym w czerwcu „Dniem Bez Przemocy” zaproszę wszystkich uczniów do udziału w konkursie plastycznym.

        Pozdrawiam serdecznie – Monika Danielkiewicz – pedagog m.danielkiewicz@sosszklary.pl

        Opracowano na podstawie artykułu:

        Anety Bąk - psychologa, tłumacza przewodnika z Lubelskiej Jednostki Wojewódzkiej TPG

         

         

         

         

         

         

         

        12.05.2020

        SPOSOBY ROZWIĄZYWANIA KONFLIKTÓW

        Czas w którym obecnie się znajdujemy budzi w Nas wiele obaw, wątpliwości, pytań    o to co będzie jutro, za tydzień, miesiąc czy rok. Długi pobyt w domu z jednej strony służy pogłębianiu relacji między domownikami ale może rodzić też wiele konfliktów                          i  nieporozumień. Kochani pamiętajcie o wzajemnym szacunku, rozwiązujcie konflikty na bieżąco, rozmawiajcie ze sobą, słuchajcie siebie nawzajem. 

        Poniżej kilka porad jak rozwiązywać konflikty, jeśli już pojawią się w naszej codziennej rzeczywistości:

        Zacznijmy od zastanowienia  się co rozumiemy prze słowo KONFLIKT. Najprościej rzecz ujmując konflikt to spór dotyczący ważnych kwestii. Jednak chcemy czy nie, konflikty są  częścią naszych codziennych działań, a ich źródła są przeróżne. Co więcej, wiele z nich odgrywa pożyteczną rolę, bo nareszcie pozwalają spojrzeć na tłumione problemy. Pamiętajcie jednak o tym, że konflikty należy rozwiązywać. W publikacjach spotykamy się                      z następującymi stylami rozwiązywania konfliktów:

        1. WSPÓŁPRACA – czyli skupianie się na tym, co Nas łączy, a nie dzieli. Współpraca to najtrudniejszy ze stylów, ponieważ wymaga rozumienia emocji swoich i czyjegoś zaangażowania, tolerancji oraz chęci dojścia do szczęśliwego zakończenia.
        2. KOMPROMIS -  czyli poszukiwanie złotego środka. Kompromis to sztuka ustępowania i znajdowania rozwiązania w imię ogólnego dobra. Kompromis ma swoje plusy i minusy, bo nie zawsze warto upierać się przy swoim. Z drugiej strony kompromis zbliża Cię do ulegania wbrew sobie i może w konsekwencji do poczucia strat i niemocy.
        3. WALKA -  wyczerpuje emocjonalnie i fizycznie, ale jest niezbędna, by zdobyć u osób niedojrzałych społecznie autorytet. Bo walka to też obrona. Podczas walki dochodzi często do tzw. cyklu odwetowego. Czyli: na wybuch niekontrolowanej agresji odpowiadasz atakiem, co dalej pobudza do kontrataku (i jatka gotowa). Ale warto przerwać to błędne koło: bądź mądrzejszy emocjonalnie i zastosuj tzw. gesty zgody np. przyznanie się błędu, przeproszenie, wyrażenie skruchy i pokory, zaproponowanie ustępstw; mimika i gesty np. uśmiech, rozluźnienie ciała, mówienie o własnych potrzebach i emocjach, propozycja wspólnego szukania pokojowego rozwiązania.
        4. UNIKANIE -  czyli odraczanie w czasie rozwiązania konfliktu. Przyczyn jest wiele: źle się z nim czujesz, nie masz siły aby się zmierzyć z drugą osobą, chcesz się na początku wyciszyć i zebrać siły, czasem chcesz aby emocje opadły. Ale pamiętaj, że konflikt sam się nie rozwiąże, a i tak w pewnym momencie powróci.
        5. ULEGANIE - styl ten daje poczucie bezpieczeństwa i oparcie, ale tylko wtedy gdy po drugiej stronie jest taka sama osoba. W przeciwnym razie narazisz się na wykorzystywanie, lekceważenie i poczucie krzywdy.

         

        Pamiętajcie, że od nas samych zależy gdzie, kiedy i jaki styl rozwiązywania konfliktu zastosujemy. A może wypracujemy własny sposób na konflikt. 

         

        Lektury warte polecenia:

        • • Brian Spitzberg, Kevin J Barge, P Shewryn Morreale, „Komunikacja między ludźmi”
          • Beata Rzepka: „Efektywna komunikacja w zespole”

         

         

        Życząc dużo zdrowia pozdrawiam serdecznie Monika Danielkiewicz – pedagog       m.danielkiewicz@sosszklary.pl

         

         

        20.04.2020 r.

        Dzień Dobry Drodzy Uczniowie

         

        „ Kto z uśmiechem mknie przez życie,

        Ten się czuje znakomicie” 

        M. Strzałkowska „Rady nie od parady”

         

        Dzisiaj słów kilka do starszych uczniów:

        POCZUCIE  WŁASNEJ WARTOŚCI

        Poczucie własnej wartości związane jest z samooceną. Samoocena zależy od własnej oceny wyników działania, umiejętności, talentów, a także od oceny tych na których nam zależy. Poczucie własnej wartości ma niezwykle istotny wpływ na różne obszary funkcjonowania człowieka. Z zaburzeń w zakresie samooceny wynikają m.in.: depresja, trudne relacje społeczne, skłonność do agresji, trudności w osiąganiu celów życiowych.

        Poczucie własnej wartości kształtuje się już we wczesnym dzieciństwie. Jest to proces, który trwa przez całe życie. Na poczucie własnej wartości wpływają min:

        - inni ludzie – informacje od rodziców, rówieśników, przyjaciół,

        - aktywność własna – praca nad sobą,

        - sukcesy własne, które wpływają na wyższą samoocenę.

         

        Aby wzmocnić poczucie własnej wartości należy przede wszystkim  polubić samego siebie za własną niepowtarzalność. Przecież zawsze na świecie znajdzie się ktoś wyższy, szczuplejszy, mądrzejszy, zaradniejszy, bardziej dowcipny itd. Nie da się być najlepszym w każdej dziedzinie. 

        Ludzie często zastanawiają się, jak budować poczucie własnej wartości. Chcą dokonać zmiany w swoim wyglądzie, charakterze z minuty na minutę, natychmiast. Tak się jednak nie da! Trzeba pracować krok po kroku. Trzeba cierpliwości, by zobaczyć efekty. Często źródłem niezadowolenia u ludzi jest fakt, że nie potrafią stawiać sobie małych celów w drodze do osiągnięcia celu ostatecznego.

        Kluczem do sukcesu jest zmiana myślenia, jednak to nie dzieje się z dnia na dzień. Poza tym należy stawiać cele możliwe do realizacji, na miarę własnych możliwości. 

        Na początku proponuję proste ćwiczenie: Moje zalety i mocne strony… zapraszamy do zabawy całą rodzinę….

        Zadanie służy uświadomieniu sobie własnych zalet i sukcesów. Koncentrujemy się tylko na pozytywnych rzeczach. Każdy z członków rodziny - uczestników zabawy pisze na karteczce pozytywne informacje na temat drugiej osoby. Karteczki przyklejamy sobie na plecach. Czytając pozytywne wiadomości od innych, jesteśmy często zaskoczeni.  Takie wzajemne obdarzanie się pozytywnymi informacjami sprawia wiele radości, wywołuje śmiech i  mocno podnosi na duchu. 

         

        Miłej zabawy. Pozdrawiam serdecznie Monika Danielkiewicz – pedagog

        m.danielkiewicz@sosszklary.pl

         

         

           

                                                                                                                                         17.04.2020 r.

        Dzień Dobry Drodzy Uczniowie

         

        Dzisiaj kolejna porcja informacji o uzależnieniach, tym razem od dopalaczy.

        Dopalacze to potoczna nazwa substancji psychoaktywnych. W składzie dopalaczy możemy znaleźć dosłownie wszystko. Ze względu na zakazy antynarkotykowe, skład chemiczny dopalaczy ciągle ulega zmianie. Dlatego tak trudno przewidzieć, jaki będą miały wpływ na organizm.

        Dopalacze  są bardzo niebezpieczne. O ile lekarze są w stanie przewidzieć co stanie się          z człowiekiem, który zażywa amfetaminę, kokainę czy nawet pali marihuanę, o tyle                w przypadku dopalaczy reakcja na substancje aktywne jest nie do przewidzenia. Jeśli jakiś składnik dopalaczy trafi na listę zakazanych, w jego miejsce pojawiają się nowe, nieprzebadane, niewiadomego pochodzenia i niebezpieczne dla naszego zdrowia.

        Często w dopalaczach znajduje się kilka różnych substancji psychoaktywnych. To tylko potęguje ich szkodliwe działanie. Jeśli po zażyciu dopalaczy pacjent trafi do szpitala, jest z góry na przegranej pozycji. Dopóki lekarze nie dowiedzą się jakiego typu substancje zażył, ciężko będzie zawalczyć o jego zdrowie lub życie.

        Szkodliwość dopalaczy: dopalacze działają na ośrodkowy układ nerwowy i układ oddechowy. Mogą powodować: spłycenie oddechu, zaburzenia rytmu serca i zwężenie źrenic, jak również pobudzenie psychoruchowe, zaprzestanie odczuwania głodu i pragnienia, ataki szału lub agresję, zawroty głowy, nudności i wymioty, wysoką temperaturę ciała, urojenia, stany lękowe, zaburzenia widzenia.

        Leczenie: jednym ze skutków zażywania dopalaczy jest również uzależnienie, które wymaga specjalistycznego leczenia. Odbywa się ono zazwyczaj w ośrodku odwykowym. W zależności od skali problemu potrzebny może okazać się detox, czyli oczyszczenie organizmu ze szkodliwych toksyn, nierzadko wspierane także farmakoterapią. Ta ostatnia ma na celu ustabilizowanie pracy narządów wewnętrznych i złagodzenie dolegliwości, jakie pojawiają się w okresie odstawienia substancji psychoaktywnych. Kolejnym krokiem jest terapia – indywidualna i grupowa. Jej celem jest pokonanie nałogu oraz całkowita abstynencja. Podczas psychoterapii osoba uzależniona uczy się nowych, zdrowych nawyków. Mają one pomóc żyć na co dzień i pomagać w radzeniu sobie z różnymi trudnościami czy problemami, bez sięgania po środki odurzające. Długość terapii zależy przede wszystkim od stanu pacjenta.

        Warto pamiętać, że długotrwałe przyjmowanie dopalaczy doprowadza do poważnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Innym niebezpieczeństwem jest śpiączka, zapaść, a nawet śmierć. Zmiany, jakie wywołują dopalacze w mózgu, są nieodwracalne.

         

        Pozdrawiam serdecznie – Monika Danielkiewicz – pedagog           m.danielkiewicz@sosszklary.pl

         

         

         

                                                                                                                                         08.04.2020 r.

         

        „Święto Wielkiej Nocy to czas otuchy i nadziei,
        czas odradzania się wiary w siłę Chrystusa

        i w siłę człowieka.
        Życzę, aby Święta Wielkanocne przyniosły radość,
        pokój oraz wzajemną życzliwość.
        By stały się źródłem wzmacniania ducha!”

        Dużo, dużo  ZDROWIA życzy Monika Danielkiewicz -pedagog

         

                                                                                                                              07.04.2020 r.

        Dzień dobry Drodzy Uczniowie

        na_strone_pedagoga_-_07.04.2020_r..docx

        Dzisiaj kontynuacja informacji na temat uzależnień. Postaram się przypomnieć Wam kilka najważniejszych informacji na temat uzależnienia od nikotyny.

         

        NIKOTYNIZM - uzależnienie od palenia papierosów jest dosyć powszechnym zjawiskiem. Warto wspomnieć, iż często sięgamy po papierosy z czystej ciekawości. Początki z nikotyną zazwyczaj zaczynają się  od namowy znajomych, chęci spróbowania czy dostosowania się do otoczenia. Z czasem rośnie chęć palenia, prowadząca do uzależnienia. Palący traci swoją wolność na rzecz tytoniu. Czynność palenia często staje się bezrefleksyjna, i w żaden sposób niekontrolowana przez palacza. W dzisiejszych czasach nikogo nie powinno się przekonywać o szkodliwości palenia tytoniu. Po pierwsze papierosy są legalnie sprzedawanym na całym świecie produktem o udowodnionym działaniu rakotwórczym. Po drugie, nowotwory złośliwe czy zawał serca spowodowane paleniem to skutki, których w większości przypadków można uniknąć. W procesie uzależnienia biorą udział: człowiek, papieros oraz środowisko. Najważniejszy jest człowiek, gdyż  to on decyduje czy:

        • ma palić, czy nie
        • jak wiele palić
        • kiedy zacząć i dlaczego

        W wyniku systematycznego palenia, czyli wprowadzania trujących związków chemicznych, organizm przyzwyczaja się i odczuwa ciągłą potrzebę otrzymywania środka, od którego się uzależnił. Naturalna biologiczna bariera odporności organizmu na szkodliwe związki chemiczne jest stopniowo rozbijana i w końcu ulega całkowitemu zniszczeniu. Organizm uzależnia się od tytoniu, przez co palacz odczuwa głód nikotynowy. Palenie tytoniu jest uzależnieniem bardzo silnym a próba rezygnacji z  palenia może powodować: chęć zapalenia papierosa, trudności w koncentracji, nadmierna senność lub bezsenność, depresja, agresja, lęk, niepokój, wzrost apetytu i masy ciała, zwolnienie akcji serca, spadek ciśnienia, bóle głowy czy dolegliwości żołądkowe.

         Niektóre metody  walki z nałogiem tytoniowym:

        • samodzielna próba
        • psychoterapia
        • akupunktura
        • hipnoza,
        • farmakologia
        • ziołolecznictwo
        • zastępcza terapia nikotynowa

        Najważniejszymi korzyści zdrowotne z rzucenia palenia:

        • Już po dwudziestu minutach od zgaszenia ostatniego papierosa obniży się tętno, a ciśnienie tętnicze wróci do normy.
        • W ciągu ośmiu godzin poziom tlenu we krwi znacznie wzrośnie, a poziom tlenku węgla spadnie do zera.
        • W ciągu dwudziestu czterech godzin zmniejszy się ryzyko ostrego zawału mięśnia sercowego.
        • W ciągu czterdziestu ośmiu godzin zaczynają  normalnie działać zmysły smaku i węchu.
        • W czasie od dwóch tygodni do trzech miesięcy bez palenia układ  polepszy się ogólna kondycja fizyczna osoby, która rozstała się z paleniem.
        • W okresie od pierwszego miesiąca do dziewiątego poprawi się wydolność układu oddechowego: ustąpią duszności, kaszel i zmęczenie.
        • Po roku o połowę zmniejszy się ryzyko choroby niedokrwienia mięśnia sercowego.
        • Po pięciu latach o połowę zmniejszy się ryzyko zachorowania na raka płuca, jamy ustnej, krtani i przełyku. Znacznie obniży się także ryzyko wystąpienia udaru mózgu.
        • Po dziesięciu latach od wypalenia ostatniego papierosa ryzyko zachorowania na chorobę niedokrwienną serca będzie podobne, jak u osoby nigdy nie palącej.
        • Po piętnastu latach również ryzyko zachorowania na raka płuca będzie kreować się na poziomie minimalnym.

         

        Literatura:

        Zatoński W. (2005:4), Jak rzucić palenie, Wyd. PZWL, Warszawa.

        Górecka D.(1991), Jak pomóc pacjentowi rzucić palenie. Poradnik dla lekarzy, Wyd. Instytut gruźlicy i chorób płuc, Warszawa.

        Górecka D., Metody odzwyczajania od palenia tytoniu, Służba Zdrowia, nr 46-47, czerwiec 2000.

         

                   Pozdrawiam serdecznie Monika Danielkiewicz –pedagog 

              m.danielkiewicz@sosszklary.pl

         

         

         

                                                                                                                                           

                                                                                                                                  06.04.2020 r.           

        

        Dzień dobry Drodzy Uczniowie

                    W tym tygodniu przekażę Wam najistotniejsze informacje dotyczące uzależnień.       Na początek trochę informacji teoretycznych.

                    W obecnych czasach uzależnieniem oraz zachowaniem nałogowym może być prawie wszystko. Można się uzależnić od wielu rzeczy i z różnych powodów. Uzależnienia możemy podzielić na kilka grup:

        Pierwszą grupą są nałogi związane z substancjami, które powodują uzależnienie. Należą do nich: nikotyna, alkohol etylowy, a także morfina czy heroina,  leki nasenne oraz  leki psychotropowe. 

        Drugą grupą są uzależnienia związane z  zachowaniami, czynności, nad którymi człowiek nie potrafi zapanować. W tej grupie znajdziemy: hazard, pracę, zakupy, korzystanie z Internetu oraz granie w gry komputerowe, telewizję, jedzenie.

         Nie wszystkie wymienione zachowania są oficjalnie uznawane za uzależnienie. Jednak warto pamiętać, że o uzależnieniu możemy mówić, kiedy pojawia się problem                         z ograniczeniem bądź rezygnacją z danych zachowań. Pamiętajcie, że uzależnienia mają destrukcyjny wpływ na życie człowieka. Wyzwolić się od nałogu jest bardzo trudno, choć istnieje wiele sposobów na wyleczenie się z nich. 

         

                    Leczenie uzależnień to trudna kwestia. Każdy z nas jest inny i potrzebuje różnych bodźców. W związku z tym nie ma uniwersalnej metody leczenia uzależnień. Najważniejszą kwestią jest chęć naprawy i zmiany swojego życia przez osobę uzależnioną. 

        Pierwszym krokiem do próby wyleczenia się, jest przyznanie się przed samym sobą, że ma się problem i chce się to zmienić. Jest to bardzo ważne, ponieważ bez takiej postawy żadna metoda leczenie nie ma większego sensu. Jeśli chory zostanie zmuszony na przykład przez członka rodziny do chodzenia na terapię, a nie zrozumie swojego problemu, leczenie będzie miało charakter pozorny. Terapia to możliwość przywrócenia harmonii                      w życiu uzależnionego. Często jest tak, że nasze uzależnienie zauważają osoby, z którymi przebywamy. Jednak taka sytuacja może mieć kilka rozwiązań. Albo zlekceważymy uwagi innych, albo spróbujemy coś z tym zrobić. Zdarza się również, że sam uzależniony  może odczuwać sygnały płynące z wnętrza i wtedy postanawia poszukać pomocy.

        Najważniejsza jednak jest: 

        Szczerość przed samym sobą i innymi  by mogło się to dokonać.

         

        Pamiętajcie, że osoba borykająca się z jakimkolwiek uzależnieniem, nie jest w stanie sama     z niego wyjść. O pomoc zawsze należy zwrócić się do specjalisty. 

         

        Pozdrawiam serdecznie. Życzę zdrowia. Pamiętajcie ZOSTAŃCIE W DOMU.

                                            Monika Danielkiewicz – pedagog       

        m.danielkiewicz@sosszklary.pl

         

         03.04.2020 r.

        Dzień dobry Drodzy Uczniowie 

        Dzisiaj ciąg dalszy propozycji zabaw relaksacyjnych…………. Warto wspomnieć, że

        ćwiczenia relaksacyjne i rozluźniające  prowadzi się na ogół w pozycji leżącej, w miarę możliwości  w pomieszczeniu odizolowanym od bodźców rozpraszających uwagę.

        Ćwiczenia rozpoczynamy od napięcia i rozluźnienia kończyn (zaciski pięści i prostowanie nóg w kolanach) następnie kilka szybkich oddechów powodujących wydalenie dwutlenku węgla.

        Pamiętajmy, że na zakończenie ćwiczeń należy spokojnie wychodzić ze stanu relaksu, połączyć to z przeciąganiem się nawiązującym do naturalnego wstawania. Zwracam uwagę na stopniowe podnoszenia się z pozycji leżącej.

        A teraz do zabawy………… Proponuję zaangażować rodziców lub starsze rodzeństwo:

        1. „Czarodziej” - Opowiadamy historię…..Pewnego razu żył dobry czarodziej, który spełniał marzenia wszystkich, którzy go o to prosili. Prosimy aby dziecko położyło  się na kocu, zamknęło oczy i spróbowało pomyśleć, o co poprosić czarodzieja. Po chwili dziecko opowie o co poprosiło czarodzieja. Może zapytać o dokładniejszy opis wymarzonej rzeczy. Informujemy dziecko, że czarodziej zabierze ich marzenia i spróbuje je spełnić.

        2. „Budzący się kwiatek” – układamy się w pozycji skulonej; na hasło „świeci słońce” – powoli wstajemy do pozycji pionowej, robimy lekki skłon w tył z jednoczesnym wymachem rąk; na hasło „susza” – powracamy  do pozycji skulonej.

         

        3. „Aniołki” – siadamy skrzyżnie, ręce luźno; wdech – ręce bokiem do góry; wydech – ręce bokiem w dół, na hasło aniołek machamy luźno rękoma. Ćwiczenia powtarzamy kilka razy.  Ćwiczenie można wykonywać również w pozycji stojącej.

         

        4. Proponuję również ćwiczenia relaksacyjne z dźwiękiem np. taniec i zabawy muzyczne: klaskanie lub tupanie do taktu muzyki, poskoki w rytm muzyki itp.

         

        Pozdrawiam serdecznie – Monika Danielkiewicz – pedagog

                                                      m.danielkiewicz@sosszklary.pl

                                                                                                                 

         

         Poniedziałek 30.03.2020 r.

        Dzień dobry Drodzy Uczniowie 

        Mam nadzieję, że grzecznie siedzicie w domach Pamiętajcie o stosowaniu zasad higieny, przestrzegajcie zaleceń Ministerstwa Zdrowia. 

         

         Kiedy odrobicie już zadania, na dzisiejszy dzień proponuję Wam kilka:

         

        ZABAW I ĆWICZEŃ  RELAKSACYJNYCH:

         

        Propozycje ćwiczeń oddechowych:

        1. W pozycji leżącej na plecach, rozluźnione mięśnie, nogi ugięte w kolanach, stopy przylegają do podłogi. Starajcie  się nabrać powietrza, tak, aby było widoczne wyraźne unoszenie brzucha. Powietrza nabierajcie nosem a wydychajcie buzią. Aby ułatwić zrozumienie i wykonanie tego ćwiczenia, proponuję najpierw wykonanie samego wypychania i wciągania brzucha.

         

        2. Pozycja taka sama jak przy poprzednim ćwiczeniu. Wciągnijcie powietrze nosem, płynnym ruchem kolistym unosząc ręce „rozpędzając chmurki” i kładąc je na podłodze za głowę. Ponieważ ręce nie „rozpędziły chmurek” teraz przy powrocie rąk do pozycji wyjściowej pomagajcie sobie dmuchaniem „rozpędzić chmurki” wdychając powietrze.

         

        3. Siedzimy przy stolikach, nogi powinny swobodnie opierać się o podłogę, dłonie leżą na udach, tułów wyprostowany. Na stoliku kładziemy lekką piłeczkę, np. pingpongową. Zadanie polega na dmuchaniu w piłeczkę tak, aby była cały czas           w ruchu i nie spadła.

         

        4. Leżąc swobodnie w najwygodniejszej dla siebie pozycji, tzn. na plecach, brzuchu, boku i słuchamy muzyki. Na sygnał np. klaśnięcie dłońmi  zwijamy się w kłębuszek, chowając głowę, podkurczając nogi. Przez chwilę trwamy w tej pozycji. Powrót  melodii oznacza powrót do leżenia w pozycji wyjściowej.

         

        Zaproście do zabawy rodzeństwo, rodziców 

        Pozdrawiam serdecznie p . Monika Danielkiewicz

        Zapraszam do kontaktu poprzez e-mail m.danielkiewicz@sosszklary.pl

         

         

                                                                                                                  Piątek  27.03.2020 r.

        Dzień dobry drodzy Rodzice, Drodzy Uczniowie

        Planowanie dnia – ważna sprawa

        Każde dziecko poczuje się bezpieczniej, jeśli stworzymy dla niego plan dnia z stałymi powtarzającymi się elementami. Dzieląc aktywność podczas dnia pomyślmy o podzieleniu czasu na:

        1. Czas na śniadanie.
        2. Czas na zajęcia edukacyjne ( uwzględniający przerwy na relaksację, ćwiczenia ruchowe, zabawę).
        3. Obiad ( propozycja wspólnego przygotowania posiłku – łączenie zabawy z nauką).
        4. Czas dla dziecka – wg pomysłu dziecka.
        5. Zabawy organizowane przez rodzica.
        6. Relaksacja, kąpiel, przygotowanie do snu.

        Plan możemy rozpisać na kolorowej kartce i umieścić w widocznym miejscu dla dziecka oraz  pozostałych członków rodziny.

        Powodzenia

            Pozdrawiam Monika Danielkiewicz - pedagog

         

                                                                                                                        Czwartek  26.03.2020 r.

        Dzień dobry drodzy Rodzice

                    Czas w którym obecnie się znajdujemy jest bardzo trudny, zarówno dla naszych uczniów ale także dla Was – Drodzy Rodzice.

                    Dzisiaj słów kilka o zasadach.

         W każdym miejscu niezależnie czy jest to szkoła czy dom lub inne miejsce obowiązywać powinny zasady. Wprowadzenie zasad wyznacza granice pomiędzy zachowaniami przez nas akceptowanymi a rzeczami na które nie możemy się zgodzić. Wyznaczenie dziecku zasad w konsekwencji daje mu coś bardzo ważnego - poczucie bezpieczeństwa.

                    Kilka sposobów tworzenia zasad:

        1. Pamiętajmy, że zasady obowiązują wszystkich domowników a nie tylko dziecko.
        2. Każde dziecko potrzebuje jasnych i konkretnych zasad np. przed posiłkiem myjemy ręce.
        3. Zasada powinna być krótka, zawierać mało słów, łatwych do zapamiętania.
        4. Pamiętamy o pojedynczym wprowadzaniu zasad. 
        5. Zasad nie może być zbyt wiele, dajmy dziecku czas na ich przyswojenie.
        6. Zasady przestrzegamy zawsze, w przeciwnym razie dziecko szybko dostrzeże, że nie są one wprowadzane na serio.

        A teraz propozycja na pracę z dzieckiem: 

        Przygotujcie kolorową kartkę papieru lub karton, kolorowe pisaki. Stwórzcie z dzieckiem listę najważniejszych zasad obowiązujących w domu, pamiętając o wskazówkach o których pisałam powyżej

        Drodzy Rodzice bądźcie konsekwentni i wytrwali w tym trudnych dla Nas Wszystkich chwilach. 

        Życzę dużo zdrowia i powodzenia

        Zapraszam do konsultacji. 

        Monika Danielkiewicz – pedagog  m.danielkiewicz@sosszklary.pl