• Nagłówek

        • Propozycje ćwiczeń dla dzieci z trudnościami w koncentracji uwagi i pamięci

          Koncentracja to umiejętność skupienia i utrzymywania uwagi na ściśle określonych zadaniach czy zagadnieniach. Umiejętność ta rozwija się stopniowo w toku życia jednostki.  U malutkich dzieci mamy do czynienia  z uwagą mimowolną, natomiast uwaga dowolna, kierowana rozwija się     z czasem. Dzięki prawidłowej koncentracji jesteśmy w stanie kierować naszą uwagą, dostrzegać i robić to co istotne w danym momencie.

          Trudności z koncentracją uwagi są problemem często spotykanym u dzieci, można wręcz powiedzieć, ze są one znakiem naszych czasów. Wiele dzieci jest nadmiernie pobudzonych i ma skłonność do stałego rozproszenia uwagi. Staje się to często przyczyna problemów w szkole, ponieważ dzieci nie są w stanie wysiedzieć spokojnie na lekcji, skupić się na wykonywanym zadaniu, zapamiętać co jest zadane i jakie przybory należy przynieść do szkoły.                     W rezultacie uzyskiwane przez nie wyniki są gorsze niż rzeczywiste możliwości. Wiele badań dowodzi, że zaburzenia koncentracji są najczęstszą przyczyną niepowodzeń szkolnych. Dlatego też postanowiłam przygotować zestaw ćwiczeń i zabaw pozwalających rozwinąć umiejętności koncentracji uwagi                         i zapamiętywania u dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym.

          Ćwiczenia usprawniające pamięć i koncentrację uwagi:

          • Zabawy wprowadzające sekwencje, np.

          -    głuchy telefon (dziecko ma dokładnie powtórzyć zdanie, które usłyszało)

          -    powtórz numer telefonu (zaczynamy od 3,4 cyfr – dziecko ma je powtórzyć)

          -    jedziemy na wycieczkę: zabawę zaczynamy mówiąc „jedziemy na wycieczkę i zabieramy...”. Wymyślamy  i wymieniamy na zmianę z dzieckiem rzeczy, jakie zabieramy na wycieczkę powtarzając przy tym już te wcześniej wymienione, np.

          mama: „Jedziemy na wycieczkę i zabieramy plecak”

          dziecko: „Jedziemy na wycieczkę i zabieramy plecak i namiot”

          mama: „Jedziemy na wycieczkę i zabieramy plecak, namiot i piłkę”

          dziecko: „Jedziemy na wycieczkę i zabieramy plecak, namiot, piłkę i koc” itd.

          Można wprowadzać różne odmiany tej zabawy poprzez zmianę początkowych zdań, np. „Jesteśmy w sklepie i kupujemy...”, „Na urodziny Paweł dostał...”

          • Rymowanki – nauka krótkich rymowanych wierszyków, wyliczanek, również z wprowadzaniem towarzyszących temu gestów
          • Wymieniamy ciąg słów. Na ustalone wcześniej słowo lub grupę słów dziecko ma klasnąć np. na słowo: lampa lub na nazwy kolorów, potraw itp.
          • Nazywamy szybko i wskazujemy na sobie części ciała. Dziecko ma je wskazywać na sobie. Dla zmylenia co jakiś czas wskazujemy część ciała inną niż wymieniamy – zadaniem dziecka jest wskazywać prawidłowo na podstawie usłyszanej instrukcji słownej.
          • Dziecko kładzie się lub siada wygodnie i słucha uważnie odgłosów z otoczenia, a potem ma je wymienić. Zadanie można utrudnić poprzez nakazanie wymienienia odgłosów w kolejności, w jakiej się pojawiały (możemy sami „produkować” różne odgłosy- np. skrzypienie drzwi, stukanie, szuranie, szeleszczenie gazetą itd.)
          • Podaj kolejność: za parawanem układamy w rzędzie kilka przedmiotów, odsłaniamy, dziecko przygląda się przedmiotom zapamiętując ich kolejność. Ponownie zasłaniamy parawan a zadaniem dziecka jest wymienienie przedmiotów w kolejności
          • Pokazujemy dziecku ilustrację i prosimy aby przez 30sekund uważnie jej się przyglądało. Następnie zabieramy rysunek i prosimy o odpowiedzenie na różne pytania dotyczące tego co znajdowało się na obrazku.
          • Powtarzamy dziecku 10razy pewną sekwencję słów (na przykład: KOMIN, KACZKA, KANAPA, KRZESŁO, KROWA, KOT, KACZKA, KOGUT, KURA), a następnie prosimy aby powtórzyło wyrazy w tej samej kolejności
          • Wystukujemy dziecku pewien rytm a następnie prosimy aby powtórzył. Przeprowadzamy kilka prób
          • Czytamy /opowiadamy dziecku krótką historyjkę i prosimy o uważne przysłuchiwanie się. Przykład: „dzieci zbudowały zamek z piasku, zrobiły mu dwie bramy, trzy wieże, na jednej z nich powiewała chorągiew. Był piękny słoneczny dzień. Dzieci śmiały się, bawiły foremkami, lepiły kule z piasku. Aż mama zawołała ich na obiad. Po południu, gdy Tomek wrócił do piaskownicy zobaczył, że połowa zamku jest zburzona. Bardzo się tym zmartwił i postanowił szybko odbudować zamek”.
          • Po wysłuchaniu całego opowiadania prosimy dziecko o odpowiedzenie na kilka pytań:
            ·z ilu kul zrobimy był bałwan?
            ·ile miał guzików?
            ·z czego dzieci zrobiły nos bałwanka?
            ·kto pierwszy zauważył, że bałwan zniknął?
            · dlaczego mama zawołała dzieci do domu? Itp.

           

          Agnieszka Kokocka

          logopeda

           

           

          Ćwiczenia motoryki dużej

           

          Gimnastyka:

          • „krążenia głowy;
          • odwracanie z pleców na brzuch, z boku na bok;
          • podskoki: jednonóż, obunóż;
          • przewroty w przód i w tył;
          • siedzenie z podparciem i bez podparcia;
          • skłony w przód;
          • skręty tułowia: w prawo, w lewo;

          Ćwiczenia:

          • równoważne – wchodzenie i schodzenie po schodach, stanie na jednej nodze;
          • kinezjologii P. Dennisona;
          • Ruchu Rozwijającego W. Sherbone;
          • naprzemienne uderzanie o podłoże palcami i piętami;
          • noszenie spiętrzonych przedmiotów;
          • podnoszenie przedmiotów, zwijanie palcami ręcznika palcami stóp;
          • pozycja Cooka;
          • bieg: swobodny; po wyznaczonej prostej ścieżce; po obwodzie koła, slalomem; na wprost jeden za drugim bez wyprzedzania, wężykiem z pokonywaniem i przekraczaniem przeszkód;
          • chód: po wyznaczonym torze (prosta ścieżka, mostek, prosty tor przeszkód); energiczny, ciężki, lekki, łagodny, koci, gąsienniczy, we wspięciu (ruchy delikatne i dynamiczne); z omijaniem przeszkód (Uwaga kałuża!); do przodu, na boki, do tyłu (z asekuracją); po wyznaczonej linii, obok taśmy; po wąskim prostym lub krętym torze;
          • wchodzenie na górkę, schodzenie z niej;
          • chwytanie palcami stóp lekkich przedmiotów (stopa za stopą), próby utrzymania równowagi z rękami uniesionymi w bok; podrzucanie lekkich przedmiotów palcami stóp;
          • czworakowanie: tyłem, ze zmianą kierunku, slalomem lub omijaniem przeszkód, po ławeczce lub pniu drzewa;
          • naśladowanie zwierząt (Pokaż, jak kotek chodzi i jak się myje; Pokaż jak skacze żaba, Pokaż jak bocian chodzi po łące i łapie żaby);
          • ćwiczenia kończyn górnych: krążenia, opadanie ramion, wymachy rąk, lekkie klaskanie, lekkie uderzanie dłońmi o podłogę, uda i kolana; dotykanie dłońmi różnych części ciała (także w powtarzającym się rytmie, np. głowa, brzuch, kolana, stopy); krążenia dłońmi; wystukiwanie rytmu bokiem dłoni, palcami;
          • doskonalenie ogólnej motoryki i poczucia rytmu, likwidowanie niezborności ruchowej;
          • gra w klasy;
          • kształtowanie prawidłowej postawy ciała;
          • krążenie, skłanianie głowy w różnych pozycjach;
          • podnoszenie przedmiotów i układanie ich w wyznaczonym miejscu;
          • podrzucanie piłki, woreczka, większej lub mniejszej zabawki;
          • podskoki, przeskakiwanie przez linię narysowaną na podłodze, skakankę;
          • pokonywanie trudniejszych torów przeszkód, wymagających koordynacji ruchów (bieg wężykiem, przenoszenie woreczka, przejście przez otwór, pokonanie dowolnie ustawionej przeszkody, np. przejście pod krzesłem);
          • przekładanie dowolnego przyboru pod ugiętymi kolanami w trakcie leżenia na plecach;
          • ruchy naprzemienne nóg podczas leżenia na plecach: w górę, w dół, w lewo, w prawo;
          • toczenie piłki średniej wielkości;
          • toczenie drewnianych pałeczek, kulek obiema stopami jednocześnie, naprzemiennie, do przodu, do tyłu, w prawo, w lewo;
          • turlanie piłki do celu w chodzie i w biegu;
          • ustawianie się w rzędzie (jedno dziecko za drugim), dwurzędzie (parami), szeregu (jedno obok drugiego);
          • wyrabianie płynnych, szerokich i spokojnych ruchów ramienia i przedramienia;
          • „Rób to co ja” – siadanie, wstawanie, klaskanie;
          • zabawy z piłką: toczenie, podawanie, chwytanie, kopanie piłki;
          • zabawy: „Jesteś drzewem”, „Jesteś bocianem” – stanie na jednej nodze, odpowiednia pozycja ramion (ramiona w bok).

          Ćwiczenia relaksujące według programu Wittenberga:

          • obniżanie napięcia mięśniowego;
          • orientacja w częściach ciała: lewa ręka, prawa noga, kark;
          • rozwijanie płynności i precyzji ruchów równoczesnych (rysowanie w powietrzu „leniwe ósemki” w różnych układach ciała i ręki);
          • ćwiczenia psychomotoryki (współpraca analizatora wzrokowego i słuchowego);
          • rozładowanie napięcia mięśni barków;
          • ruchy barku – rytmiczne balansowanie;
          • ruchy przedramienia (odwodzenie i przywodzenie w płaszczyźnie poziomej, wznoszenie i opuszczanie).

          Orientacja w schemacie własnego ciała i w przestrzeni:

          • ćwiczenia orientacji w schemacie własnego ciała, np. „Pokaż mi prawą (lewą) rękę”, „Chwyć się prawą ręką za lewe kolano”;
          • ćwiczenia orientacji całego ciała w przestrzeni np. klepanie dłońmi o kolana, kręcenie się wokół własnej osi, odpychanie się plecami, przeciskanie się przez tunel utworzony z rąk i nóg dorosłych;
          • ćwiczenia ruchowe utrwalające nazwy poszczególnych części ciała;
          • ćwiczenia ruchowe prowadzone metodą W. Sherbone;
          • ruchy naprzemienne – elementy kinezjologii P. Denisona;
          • chodzenie: po narysowanej kredą linii (ścieżce);  na wprost ze skręcaniem na dany sygnał w prawo i w lewo;
          • dotykanie i nazywanie poszczególnych części swojego ciała;
          • ilustrowanie gestem i mimiką podanych treści i czynności, zabawy naśladowcze;
          • kształtowanie świadomości własnego ciała z wyodrębnianiem i nazywaniem ich elementów (nogi, stopy, głowa, szyja, ręce);
          • odgadywanie czynności wyrażonych ruchem;
          • oglądacie odbicia swojego ciała w lustrze;
          • orientacja w schemacie ciała osoby stojącej naprzeciwko;
          • prostowanie rąk przed siebie, za siebie, w bok, do góry, w dół;
          • podporządkowanie czynności ruchowych kontroli wzrokowej;
          • poruszanie wskazaną częścią ciała;
          • rozpoznanie położenia określonego przedmiotu wobec siebie;
          • rozróżnianie zmiany położenia w lustrzanym odbiciu;
          • rozróżnianie prawej i lewej strony ciała;
          • rysowanie oburącz w powietrzu ósemek;
          • śpiewanie piosenki „Tu lewą rączkę mam, a tu prawą mam”;
          • umieszczanie sylwet zgodnych z określeniami słownymi, np. nad, pod, w, za, obok, przed;
          • usprawnianie orientacji przestrzennej w oparciu o ćwiczenia graficzne oraz w zabawach tematycznych;
          • zabawy orientacyjno-porządkowe;
          • zabawy z przemieszczaniem się („Idę do przodu, do tłu”);
          • zwracanie się do dziecka (wielokrotnie w ciągu dnia) z poleceniami: podaj prawą rękę, opuść głowę w dół, podnieś lewą nogę do góry.

          Przemieszczanie się:

          • chodzenie na palcach;
          • czołganie się pod niskimi przeszkodami; jazda na rowerze, deskorolce;
          • wchodzenie po schodach i schodzenie z nich;
          • pełzanie z przyborem; przechodzenie: przez tunel (schylanie, skakanie); po zwężonych lub podwyższonych powierzchniach (ławeczce, belce, skakance, pniu drzewa); przez przeszkody ustawione w różnych płaszczyznach i na różnej wysokości; przez obręcz;
          • wspinanie się po drabinkach.

          Ćwiczenia orientacji w terenie: odwiedzanie sąsiadów i pobliskich miejsc (z nieznaczną pomocą osoby dorosłej); zapamiętanie drogi do dwóch lub trzech miejsc: sklepów, przyjaciół, osób mieszkających w sąsiedztwie.

           

           

           

          TERAPIA OPARTA NA PROGRAMOWANIU JĘZYKA

          -dla dzieci z zaburzeniami komunikacji słownej

          1. Ograniczenie stymulacji wysokimi technologiami.

          2. Jeśli dziecko nie wykonuje zadań robimy to jego ręką.

          3. Mówimy do dziecka mową o wyrazistej intonacji , używamy mniej słów, wolniej, oddzielamy od siebie wyrazy – tzw.. „mowa matematyczna”.

          4. Wprowadzamy programowanie języka- poszerzamy pole semantyczne, zaczynamy od wyrazów prostych artykulacyjnie zbudowanych z dwóch sylab otwartych ( wydłużamy pauzę miedzy sylabami, zachęcamy do powtarzania , stosujemy gesty wizualizacyjne    ( J. Cieszyńska „Metody wywoływania głosek”), by dziecko powtarzało , jak najwięcej:

          a) osoby z otoczenia dziecka ( mam, tata, baba itd.),

          b) zabawki ( lala, auto, miś)

          c)pokarmy i napoje ( buła, mleko, woda, zupa, kawa, jaja itd.),

          d) czynności i stany (je, pije, myje, daje, itd.),

          e) samogłoski ( AOU E I Y)

          „Powtarzam Rozumiem Nazywam” A. Żywot, E. Bierońska , wyd WIR

          - słuchanie codziennie płyt z serii „Słucham i uczę się mówić”, „Sylaby i rzeczowniki” oraz „Sylaby i czasowniki” ( minimum 30 minut każdego dnia , może być w kilku sesjach),

          - duży nacisk na ćwiczenia sekwencji:

          a) słuchowych ( rozkładamy przed dzieckiem obrazki bądź figurki zwierząt i wypowiadamy dwie nazwy , dziecko ma ułożyć w tej kolejności obrazki / figurki. Ważne jest aby dziecko zachowało kolejność wypowiadania),

          b) wzrokowych ( układamy przed dzieckiem naprzemiennie obrazki np. miś- lal- miś…dziecko kontynuuje . Stopniowo zwiększamy liczbę elementów sekwencji. Bardzo ważne jest układanie element po elemencie),

          -ćwiczenia na koncentracje – układanie klocków i sekwencji,

          - ćwiczenia przed lustrem buzi i języka, samogłoski , sylaby,

          - ćwiczenia logorytmiczne (ruch, słowo, muzyka)

          - praca nad polem uwagi, koncentrowaniem uwagi , przerzutność uwagi ( prac przy stoliku, rączki na stół),

           

           

           Agnieszka Kokocka- logopeda

           

           

           

          CO TO JEST  „METODA DYNA-LINGUA M.S”

           

          Metoda „Dyna-Lingua M.S” jest metodą uniwersalną , czyli nie jest ukierunkowaną na wybrany rodzaj zaburzeń rozwojowych, lecz umożliwiająca prowadzenie terapii dzieci z różnymi problemami logopedycznymi i psychologicznymi, czyli dzieci z zespołem Downa, autystycznych, upośledzonych umysłowo, z dysfazją sensoryczną i motoryczną itd., a także osób dorosłych z afazją.

          Metoda koncentruje się na stymulowaniu głównych i zarazem najbardziej złożonych funkcji psychicznych: mowy i myślenia. Praca terapeutyczna prowadzona jest w oparciu o tzw. diagnozę operacyjną oraz opracowany na jej podstawie indywidualny program terapeutyczny.

          W wątku logopedycznym w/w metody podstawową role odgrywa pojęcie spontanicznej aktywności słownej ( SAS ). Pojęcie to oznacza aktywność słowna dziecka, która pojawia się bez zachęty, pytania, instrukcji czy nakazu innych osób. Działania logopedyczne  stosowane tej metodzie są ukierunkowane przede wszystkim na komunikacyjną funkcję mowy, natomiast działania psychologiczne skupiają się na jej funkcji poznawczej. Wspólnym składnikiem obu wątków metody jest : relaks psychostymulacyjny oraz ćwiczenia energetyzujące.

          Podstawą pracy logopedycznej jest system ćwiczeń oddechowo-głosowych oraz trening narządów artykulacyjnych . W metodzie psychostymulacyjnej stosuje się wiele technik wspierających mówienie:

          technika rytmogestów – wzmacnia procesy rozumienia, zapamiętywania całych wypowiedzi zdaniowych. Dzięki temu, iż nie kładzie się nacisku na artykulację, w umyśle dziecka tworzy się szkic wypowiedzi zdaniowej, który jako całość kojarzony jest z odpowiednia sytuacją. Mówiąc inaczej dzięki rytmogestom szybciej chwytany jest i zapamiętywany sens wypowiedzi, ich intencja komunikacyjna;

          techniki kreacji ruchowych – stanowią wsparcie dla wypowiedzi dłuższych niż jednowyrazowe. Stosuje się je podczas wypowiadania zdań. Wykonywanie skodyfikowanych lub wymyślonych na tę okazje ruchów wywołuje stan podwyższonej koncentracji ,tworząc jednocześnie skojarzenia słuchowo-ruchowe i artykulacyjno-ruchowe;

          technika zalewania mową – celem jest tworzenie i utrwalanie skojarzeń słowno-obrazowych;

          technika wielokrotnych powtórzeń – służy podkreślaniu tych fragmentów wypowiedzi , które maja kluczowe znaczenie dla rozumienia przekazu słownego;

          w przypadku dzieci autystycznych włączany jest program językowo-komunikacyjny związany teoria umysłu. Teoria umysłu jest zespołem zdolności poznawczych, opartych na wrodzonych mechanizmach percepcji , które to zdolności dotyczą wnioskowania o stanach mentalnych innych ludzi, na podstawie obserwacji ich zachowania oraz wiedzy o sytuacji , w której te osoby się znajdują. Sprawność komunikacyjna człowieka w zasadniczym stopniu zależy od jego teorii umysłu.

          Myślenie w opisywanej metodzie traktowane jest jak czynność rozwiązywania problemu, która polega na przetwarzaniu informacji, prowadzącym do tworzenia nowej potrzebnej informacji.

          Metoda „Dyna-Lingua M.S” rozwija u dzieci także ogólna tendencję do „ atakowania problemów”. Ten rodzaj motywacji ofensywnej jest nazywany działalnością problemową.

          Agnieszka Kokocka- logopeda

           

          ĆWICZENIA DO WYWOŁYWANIA GŁOSEK SZUMIĄCYCH 

          Głoski sz, ż, cz, dż nalężą do tzw. głosek szumiących i są jednymi z najtrudniejszych pod względem artykulacyjnym. 

          Podczas wymawiania „sz” oraz „ż” przód języka musi przybliżyć się do dziąseł za górnymi zębami i jednocześnie musi się w tym miejscu wytworzyć szczelina. Natomiast podczas artykulacji głosek cz, dż następuje chwilowe zwarcie przodu języka z górnymi dziąsłami.

           Dzieci często zastępują te trudne głoski, głoskami łatwiejszymi o podobnym miejscu artykulacji, zwykle najpierw są to głoski ś, ż, ć, dź, a później s, z, c, dz. Dzieje się tak dlatego, że dziecko nie potrafi jeszcze precyzyjnie wykonać pewnych ruchów artykulacyjnych. Zwykle dziecku trudność sprawia uniesienie języka do wałka dziąsłowego, co może być związane z małą elastycznością wędzidełka podjęzykowego. 

          Bardzo ważne jest to, aby dziecko wymawiając głoski sz, ż, cz, dż oraz s, z, c, dz nie wystawiało koniuszka języka między zęby, gdyż może się to przerodzić w wadę wymowy- seplenienie międzyzębowe, a także aby nie kierowało wydychanego strumienia powietrza na bok - może się to przekształcić w seplenienie boczne.

           Aby pomóc dziecku w opanowaniu tych głosek należy jak najczęściej proponować mu zabawy i ćwiczenia mające na celu usprawnienie motoryki narządów mowy (warg, języka) oraz ćwiczenia oddechowe. 

          Wywołanie jednej głoski z szeregu głosek szumiących znacznie ułatwia wywoływanie następnych. Aby prawidłowo wymówić głoskę "sz" muszą być spełnione trzy warunki: 1.język dotyka wałeczka dziąsłowego za górnymi zębami 2.usta są zaokrąglone jak przy wymawianiu głoski "u" 3.zęby lekko złączone, nie zaciśnięte.

          Ćwiczenia pomagające w wywołaniu głosek szumiących: 

          - Ćwiczenia języka, 

          - Ćwiczenia warg, 

          - Wywoływanie i utrwalanie głosek: 

          • ćwiczenia wstępne: · 

          - ćwiczenia w szybkim powtarzaniu głoski llllll..., przy szeroko otwartych ustach, ·

          - ćwiczenia w szybkim powtarzaniu głosek: ttttt..., dddd..., nnnn..., (przypominamy dziecku, że czubek języka ma uderzać o wałek dziąsłowy), uświadamiamy różnicę w sposobie wymawiania głosek t,d,n zębowych i t,d,n dziąsłowych, 

          -etap wywoływania głoski sz: · zbliż zęby, wysuń wargi, podnieś czubek języka do wałka dziąsłowego, który wyczujesz językiem i dmuchaj przez zęby( pierwszy sposób), 

          - spółgłoskę „sz” można otrzymać z przedłużonego „cz”, 

          • wymowa głoski „sz” w sylabach: · spółgłoska „sz” w nagłosie: szu szo sza szy sze,

           · spółgłoska „sz” w śródgłosie: uszu oszo asza esze yszy iszy,

           · spółgłoska „ sz” w wygłosie: usz osz asz esz ysz isz, 

          • głoska „sz” w wyrazach: · uczeń powtarza wyrazy po nauczycielu (jeśli dziecko ma trudności, to dzieli wyraz na sylaby),

           · nazywanie obrazków , w których „sz” występuje na początku, w środku, na końcu wyrazu,

           · wyszukiwanie rysunków, których nazwy zawierają głoskę „sz”,

           · czytanie całościowe sylab i przepisywanie ich poniżej: sza sze szo szu szy szą szę,

           · czytanie zestawień samogłosek z dwuznakiem „sz”: asz esz osz isz usz ysz ąsz ęsz asza osze asze iszę ęszą uszą yszy aszu

           · czytanie wyrazów z „sz”: szablon, szachy, szary, szafka, szampon, szałwia, szarfa, szatyn, szelki, szereg, szopa, szosa, szumi, szuka, szyja, piszę, noszę, wiszę, proszą, koszą, piszą, młodszy, starszy,

           · tworzenie i odczytywanie wyrazów: szy-deł-ko, szu-fla-da, szy-bo-wiec,szysz – ka

          - etap wywoływania głoski „cz”:

           · głoskę „cz” można uzyskać ze spółgłoski „t” dziąsłowego, przedłużając nieco jej eksplozję, 

          · wargi powinny być zaokrąglone i wysunięte do przodu (tak jak przy o),

           · dziecko musi podnieść czubek języka w okolice wałka dziąsłowego, znacznie zbliżyć zęby do siebie i powiedzieć „t” dziąsłowe, 

          • wymowa głoski „cz” w sylabach: 

          · spółgłoska „cz” w nagłosie: czu czo cza czy cze,

           · spółgłoska „cz” w śródgłosie: uczu oczo acza ecze yczy iczy, 

          · spółgłoska „ cz” w wygłosie: ucz ocz acz ecz ycz icz, 

          • głoska „cz” w wyrazach: · uczeń powtarza wyrazy po nauczycielu (jeśli dziecko ma trudności, to dzieli wyraz na sylaby), 

          · nazywanie obrazków , w których „cz” występuje na początku, w środku, na końcu wyrazu,

           · wyszukiwanie rysunków, których nazwy zawierają głoskę „cz”, 

          ·czytanie całościowe sylab i przepisywanie ich poniżej: cza cze czo czu czy czą czę 

          ·czytanie i pisanie zestawień samogłosek z dwuznakiem „cz”: -acz ecz ocz icz ucz ycz ącz ęcz -acze ocze aczu iczą uczą yszę ęszą

           ·czytanie wyrazów z dwuznakiem „cz”: czoło, czarny, czosnek, czyta, czapla, czapka, cząstka, Czechy, czekaj, człowiek, czemu, czerwiec, czerwień, czynny, płacze, piecze, skacze, liczy, kluczy, uczy, buczy, · nazywanie rysunków i łączenie z właściwym podpisem: znaczek czołg doniczka kaczka czapka teczka

          • "Co szumi?”"– wypowiadamy zdania, a dziecko wybrzmiewa głoskę sz Szumi morze – szszsz... Szumi wiatr – szszsz... Szumi woda – szszsz... Szumi las – szszsz... Szumią drzewa – szszsz... Szumią liście – szszsz... Szumię ja – szszsz... Szumisz ty – szszsz... Szumi mama – szszsz... Szumi tata – szszsz Szumi miś – szszsz...

           • Piosenka pt. „Wesołe nutki”: "Sza sza sza śpiewają dzieci sza sza sza śpiewam ja sam" (śpiewając zmieniamy samogłoski: o, e, u, i, y, ą, ę) Zamiast śpiewać sza-sza itp. możemy śpiewać cza-cza, ża-ża lub dża-dża; 

          • Zabawa fabularyzowana "Król wiatrów": Za siedmioma lasami, za siedmioma rzekami na ogromnej górze mieszka Król Wiatrów. Wiosną wiatr zlatuje z góry i głośno szumi szszsz budząc zwierzęta ze snu zimowego. Z kolei w sadzie szumi łagodnie szszsz, by nie postrącać płatków z kwitnących drzew. Latem najczęściej leży w hamaku rozwieszonym wśród drzew, które szumią cichutko szszsz. Obserwuje bawiące się dzieci. Gdy nad placem zabaw zbierają się chmury mocno szumi szszsz, by je rozpędzić. Kiedy słońce mocno świeci i dzieciom jest bardzo gorąco, wtedy szumi lekko szszsz. Jesienią zaś przegania czarne, listopadowe chmury, szumiąc groźnie szszsz. Zagląda przy tym do okien, by zobaczyć jak bawią się dzieci w domach i przedszkolach. Stuka w okienka i szumi łagodnie szszsz, aby dzieci wpuściły go do środka. Lecz dzieci wołają: - wietrzyku psotniku masz chmurki przegonić szszsz, utulić sarenki w lesie szszsz, kałuże osuszyć szszsz i liście posprzątać szszsz, bez ciebie cóż zrobi jesień? Gdy przychodzi mroźna, sroga zima wiatr hula po świecie najwięcej i głośno woła szszs

          • Szedł po drodze Szymek do szkoły się uczyć i tak wciąż powtarzał: szu – szu, szo – szo, sza – sza, szy – szy, sze – sze. Taki mały Szymek, co uczyć się chciał. Szymek może powtarzać różne sylaby, w których „sz” jest na początku, w środku lub na końcu sylaby, np.sza – asza – asz.

           Dzieciom łatwiej jest powtarzać ćwiczoną głoskę, gdy jest ona połączona ze spółgłoską, np. szfa, szcha, szka, szla, szła, szma, szna, szpa, szta. Codziennie można powtarzać inną sylabę, w różnych kombinacjach, np. sza – asz, sza – asza, szpa – aszpa. Bohaterem wierszyka może też być Czarek, Żanetka czy Dżim, którzy powtarzają sylaby zawierające głoski, od których zaczynają sie ich imiona –czu-czu, czo-czo, żu-żu, żożo, dżu-dżu, dżo-dżo. Powtarzanie sylab można połączyć z wykonywaniem rytmicznych ruchów naprzemiennych, np. dotykać na zmianę prawą ręką do lewego, a lewą do prawego kolana, ramienia, pięty, ucha, łokciem kolana, dotykać kolejno palcem jednej ręki do palców drugiej ręki (jedno dotknięcie na jedną sylabę), klaskać na przemian w dłonie (siedząc naprzeciw mamy, kolegi). Ćwiczenia te nie tylko poprawią koordynację ruchową, ale sprawią, że dziecko chętniej będzie powtarzać sylaby, bowiem prawidłową wymowę pomogą utrwalić wielokrotne powtórzenia. Lepiej ćwiczyć krótko, a częściej – koniecznie trzeba uwzględnić możliwości dziecka i dbać o to, aby się nie zniechęciło.

           • Wśród obrazków wyszukujemy i nazywamy te zaczynające się na sz, cz, ż lub dż np. szczotka, sznurek, szalik, szałas, szachy, szklanka, szufelka, szafa, szpilk, czapka, czekolada, czajnik, czarodziej, dżem,dżdżownica, żyrafa, żaba, rzeka, żółw, 

          • Zabawa „Papierowa kula”: nauczyciel wypowiada naprzemiennie „s” i „sz”, gdy dziecko usłyszy „sz” szeleści papierowa kulą, (warianty: sylaby z „s” i „sz”: sa, sza, so, szo, se, sze; wyrazy z głoską „s” lub „sz”: sanki, sowa, szklanka, szyja, sukienka, samolot, kasztan, kosz, mysz, stół, sosna, szkoła).

           

          Agnieszka Kokocka 

          logopeda

           

          RELAKSACJA MIĘŚNIOWA  DLA  DZIECI

          Jedną z metod zmierzających do zmniejszenia napięcia emocjonalnego u dzieci jest relaksacja mięśniowa. Opiera się ona na założeniu, że ciało i umysł tworzą niepodzielną całość. Jedność psychiczna wyraża się między innymi tym, że zaburzenia psychiczne                               i napięcie emocjonalne powodują zaburzenia równowagi neurohormonalnej i wpływają na wzrost napięcia mięśniowego. Doprowadzenie do rozluźnienia mięśni pozwala z kolei na uzyskanie zmniejszenia napięcia emocjonalnego. Tak więc relaksacja jest warunkiem prowadzenia wszelkich zabiegów psychoterapeutycznych.

          RELAKSACJA PROGRESYWANA wg JACOBSONA   jest najstarszą  ( 1938) techniką relaksacyjną  i polega na rozluźnianiu poszczególnych grup mięśniowych poprzez naprzemienne skurcze i rozkurcze mięśni. Efektem jej stosowania jest nabywana przez pacjenta umiejętność oceny nieprawidłowego napięcia mięśniowego i jego umiejscowienia, umiejętność świadomego zwalniania napięcia, a przez to wpływanie na swoje stany emocjonalne.

              W pracy terapeutycznej z dziećmi zaburzonymi emocjonalnie można posługiwać się fragmentami tego treningu, dostosowując go do możliwości  percepcyjnych i wykonawczych dziecka przedszkolnego. Oto próba własnej adaptacji:

          W tle odtwarzamy muzykę spokojną w tempie ad libitum, bez akcentowania rytmu. Najważniejsza tu jest melodia.

          -         Siedzimy wygodnie. Będziemy poruszać rękami, nogami i głową. Za chwilę będzie się czuć dobrze. Zaczniecie lubić siebie inne dzieci. Wasze serduszko będzie bić mocno i równo. Brzuszek nie będzie was bolał, nie będziecie się złościć i krzyczeć na inne dzieci.

          -         Oddychamy spokojnie i głęboko. Oddychamy tak jak oddycha lokomotywa. Nabieramy powietrze noskiem i wypuszczamy ustami. Powietrze wchodzi lekko przez nosek i wychodzi buzią. Każde  dziecko ma nosek i każde dziecko ma buzie. Oddychamy równo, głęboko                          i spokojnie (kilka razy).

          -         Unosimy wysoko rączki. Trzymamy tak. Oddychamy spokojnie.  Powoli opuszczamy rączki.

          -         Unosimy rączki tak wysoko, jak tylko możemy.  Zaciskamy rączki, mocno je zaciskamy, a teraz zamykamy oczka, mocno je zamykamy. Otwieramy oczy, rozluźniamy palce i szybko opuszczamy ręce. Uśmiechamy się.

          -         Unosimy wyprostowane rączki do góry. Trzymamy tak. Powoli opuszczamy je                                       i uśmiechamy się.

          -         Unosimy ręce do góry. Napinamy je mocno tak, żeby drżały. Oddychamy normalnie. Otwieramy lekko usta. Opuszczamy ręce. Uśmiechamy się.

          -         Skręcamy głowę w prawo. A teraz w lewo. Patrzymy prosto. Pochylamy głowę. Dobrze podnosimy głowę. Uśmiechamy się.

          -         Otwieramy usta tak szeroko jak tylko można. Jeszcze szerzej. Dobrze. Zamykamy usta. Uśmiechamy się.

          -         Zaciskamy wargi. Mocno. Jeszcze mocniej. Rozluźniamy wargi. Uśmiechamy się.

          -         Wargi wysuwamy do przodu. Głośno mówimy "uuuuu...", a teraz mówimy "aaaaa..." Jeszcze raz  "uuuu  aaaa",  "uuu-aaaa". Uśmiechamy się. Oddychamy normalnie.

          -         Usta są zamknięte. Oblizujemy ząbki. Jeszcze raz. Dobrze. Uśmiechamy się.

          -         Liczymy głośno do dziesięciu. Jeden, dwa , trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem, dziewięć, dziesięć. Uśmiechamy się. Oddychamy normalnie.

          -         Liczymy bardzo cicho do dziesięciu. Jeden, dwa, trzy, cztery pięć, sześć, siedem, osiem, dziewięć, dziesięć. Uśmiechamy się i oddychamy normalnie. Siedzimy wygodnie.

          -         Otwieramy oczy tak szeroko  jak tylko to jest możliwe. Otwieramy, jeszcze szerzej. Dobrze. Uśmiechamy się. Patrzymy normalnie.

          -         Marszczymy czoło tak silnie jak tylko to możliwe. Marszczymy. Dobrze. Uśmiechamy się wesoło.

          -         Oddychamy spokojnie. Czujemy się wspaniale. Oddychamy bardzo spokojnie, powoli. Jest nam dobrze. Nasze ręce stają się ciężkie jak duże domy, nogi są ciężkie jak wielkie  góry. Głowa staje się ciężka jak duży worek. Bardzo ciężka.

          -         Nabieramy dużo powietrza i mocno napinamy brzuszki. Mocno. Jeszcze mocniej. Brzuszek musi być twardy. Klepiemy się po brzuszku. Dobrze. Wypuszczamy szybko powietrze. Uśmiechamy się.

          -         Kładziemy się. Jesteśmy na plaży. Zamieniamy się w leżący na piasku latawiec. Jest piękna pogoda. Nie ma ani jednej chmurki. Jest ciepło. Nagle czujemy od morza lekki podmuch. To wesoły wiaterek chce nas unieść do góry. Powoli, ciężko unosimy się, klękamy, unosimy się, rozchylamy szeroko ramiona. Unosimy się w powietrze, stajemy na obu nóżkach. Unosimy się jeszcze wyżej, stajemy na jednej nóżce. Unosimy się w powietrze. Lekko szybujemy jak latawiec. Wysoko, Bardzo wysoko. Jeszcze wyżej. A teraz zaczynamy lekko opadać. Jesteśmy coraz niżej. Bardzo nisko. Już blisko jest ziemia. Lądujemy. Uśmiechamy się. Jest nam dobrze. Jest nam wesoło. Teraz możemy bawić się z innymi dziećmi. Teraz możemy wesoło śpiewać i tańczyć. Jest nam lekko. Jest nam dobrze?

          Terapeuta proponuje wesołą zabawę, muzyka staje się bardziej dynamiczna i rytmiczna, dzieci są szczęśliwe i rozluźnione.

                                                                                                             Agnieszka Kokocka- logopeda

           

           

           

          ZABAWY IĆWICZENIA DOSKONALACE SPRAWNOŚĆ MOTORYCZNĄ-MOTORYKA MAŁA

          Przykłady zabaw i ćwiczeń usprawniających manualnie:

          • Krążenie ramion z boku i z przodu: kółka od małych do większych(wzmacnianie obręczy barkowej) 
          • Kreślenie w powietrzu dużych , płynnych ruchów w kształcie fal, kółek, ósemek itp.
          • Zaciskanie dłoni  w pięści i wyprostowywanie palców (kciuk skierowany na zewnątrz) oraz zaciskanie w dłoniach piłeczek o różnym stopniu twardości- (wzmacnianie chwytu siły dłoni, poprawianie napięcia mięśniowego)
          • Ruchy obrotowe w nadgarstku
          • Wystukiwanie rytmu końcami palców ( gra na instrumentach) spacer palcami po stole, deszczyk 
          • Zabawy paluszkowe typu: „idzie rak”, pacynki
          • Pływanie bez wody ( na sucho)
          • Ćwiczenia typu: taczka, pająk, pompki
          • Lepienie różnych kształtów z gliny , plasteliny
          • Malowanie palcami na dużych formatach 
          • Rysowanie dużych kół , elips na tablicy magnetycznej
          • Wycinanie różnych wzorów z kartonu 
          • Wydzieranie elementów z kolorowego papieru i wklejanie ich na kartkę z bloku
          • Nawlekanie koralików, przewlekanie sznurków przez różne rzeczy, wyszywanie
          • Owijanie sznurka lub drucika wokół jakiegoś przedmiotu ( ołówka, szklanki, pudełka)
          • Ugniatanie papierowych kół
          • Wypełnianie ( zmalowywanie i zarysowanie) wzorów i malowanek

           

          PRZYKŁADY ĆWICZEŃ USPRAWNIAJACYCH POZIOM GRAFICZNY, ĆWICZENIA GRAFOMOTORYCZNE:

          • Kreślenie prostych linii łączących dwa punkty
          • Wodzenie palcem po śladzie konturów różnych elementów graficznych, linii falistych, szlaczków itp
          • Zakreślanie konturów rysunków( kreski w różnych kierunkach) z zachowaniem kierunków od strony lewej do strony prawej, z góry na dół
          • Kreślenie form kolistych ( koła, węzełki, supełki)wypełnianie nimi konturów
          • Zamalowanie powierzchni dużych i małych, płaszczyzn zawierających obrazki konturowe za pomocą pędzla, kredek , flamastrów, węgla itp.
          • Kalkowanie wzorów dużych i drobnych
          • Kreślenie linii w ograniczonym polu ( labirynty)
          • Kopiowanie rysunków wg wzoru
          • Obrysowanie szablonów na zewnątrz i od wewnątrz
          • Rysowanie szlaczków
          • Pogrubianie konturów i wzorów z elementów liter
          • Dokańczanie podanego wzoru

           

          Agnieszka Kokocka

          Logopeda

           

           

          Rozwój mowy a gest wskazywania palcem.

               Gest wskazywania palcem to kluczowa umiejętność, która musi pojawić się, aby rozwój dziecka (szczególnie w zakresie mowy) przebiegał harmonijnie. To również sygnał, że dziecko będzie mówiło i używało języka do komunikacji z drugim człowiekiem. 

               W 9 miesiącu życia relacje dziecka                              z dorosłymi oraz sposób patrzenia na otaczający go świat całkowicie się zmieniają. Do tej pory maluch wchodził jedynie w interakcje dwustronne: dziecko + inna osoba lub dziecko + jakiś przedmiot/zdarzenie/zabawka.  

               Od 9 miesiąca zachodzą interakcje trójstronne: dziecko + inna osoba + przedmiot/zdarzenie/zabawka.  To właśnie pole wspólnej uwagi, do którego niezbędny jest gest wskazywania palcem, jako próba „zagadania” do mamy czy taty.

               Gest wskazywania palcem pojawia się około  9, 10 miesiąca życia dziecka. Sygnałem niepokojącym i świadczącym o problemach rozwojowych jest brak gestu u rocznego dziecka. Początkowo dziecko może nie używać jednego, konkretnego palca wskazującego tylko całej rączki.

          Co oznacza gest wskazywania palcem?

               Gest wskazywania palcem to początek dialogu z drugim człowiekiem, to pierwsze pytanie dziecka, które może brzmieć: Mamo, co to? Kto to?. Może mieć również funkcję prośby: Chcę się pobawić tamtą zabawką. Podaj mi ją lub Spójrz, to mnie interesuje.  Jest również odpowiedzią na pytanie: Gdzie miś ma oko? Gdzie tata ma ucho?

               Dziecko, które zaczyna pokazywać palcem jest gotowe, aby uczyć się języka i używać intencjonalne słów. Rozumie, że mama jest „taka jak ja” więc można z nią porozmawiać, reaguje na moje krzyki, gaworzenie                                 i wskazywanie palcem. Dziecko zaczyna przyciągać naszą uwagę, wskazuje na przedmioty, które go ciekawią.

               Dzieci stosują gest wskazywania palcem tylko jeśli w pobliżu jest osoba dorosła. Oznacza to, że jest to pierwsza umiejętność użycia języka w komunikacji z drugim człowiekiem.  Dziecko zaczyna paluszkiem kierować uwagą mamy czy taty.                                      W późniejszym etapie rozwoju zastąpią to słowa, zaś gest będzie używany rzadziej.

               Pojawienie się gestu wskazywania palcem to wielkie osiągnięcie małego dziecka. Pojawia się tzw. pole wspólnej uwagi. Dziecko jest w stanie inicjować relacje trójstronne: dziecko, mama i przedmiot/czynność.

               Gest wskazywania palcem jest bardzo ważnym elementem rozwoju, pojawia się bardzo wcześnie, zaś jego brak powinien być dla rodzica alarmujący. Brak tej próby nawiązania interakcji z dorosłym świadczy o tym, że dziecko nie będzie naśladowało oraz rozwijało mowy.

          Jak rozpoznać dobry gest wskazywania palcem u dziecka?

               Należy również zwrócić uwagę na jakość gestu wskazywania palce. Jeśli dziecko używa go tylko po to, aby osiągnąć swoje cele i znaczy on jedynie: daj! nie jest to dobry objaw. Gest wskazywania palcem oprócz funkcji rozkazującej musi mieć w dużo większym stopniu funkcję orzekającą i oznajmującą tj. Spójrz na to! (gest wskazania palcem przedmiotu) Czy ty też to widzisz? Co to jest?. Tylko w takiej sytuacji dziecko prawidłowo buduje pole wspólnej uwagi z drugim człowiekiem, właśnie za pomocą gestu wskazywania palcem. To początek niewerbalnej rozmowy, to pierwsze „słowa”, które dziecko kieruje w stronę dorosłego                         i pierwsza celowa interakcja. Należy jednak zwrócić uwagę na to co dziecko chce osiągnąć poprzez gest wskazywania palcem. Jeśli używa go w celach oznajmujących oznacza to komunikację z drugim człowiekiem, a nie tylko próbę osiągnięcia celu.

          Jak stymulować gest wskazywania palcem?

          ETAP 1 – POKAZYWANIE PALCEM KONKRETNEGO PRZEDMIOTU

          Postaraj się na początku nauczyć dziecko patrzeć na wskazany palcem przedmiot oraz pokazywać przedmioty, które są w zasięgu ręki dziecka np. na stole lub na twarzy rodziców – oko, ucho czy nos. Takie, które można dotknąć palcem. Będzie to dla dziecka najłatwiejsze na początku i nie będzie go zniechęcało do ćwiczeń.

          Baw się z dzieckiem w pokazywanie części ciała. Naucz go pokazywać, gdzie mama ma oko, ucho, nos czy włosy. Staraj się, aby dziecko umiało pokazać swoje oczy, uszy czy nos. Nagradzaj i bij brawo, jeśli dziecko podejmuje próbę i jest ona udana.

          Jeśli dziecko nie pokazuje samodzielnie palcem, zrób to jego rączką z komunikatem: Ola pokazuje misia. O! Miś jest tu. 

          Ucz dziecko pokazywania palcem wskazującym, możecie go nazwać po prostu palec do pokazywania, czy inaczej. Jeśli dziecko ma z tym problem, możesz nakleić mu coś na paznokieć, pomalować, zrobić na palcu pieczątkę czy założyć rękawiczkę z wyciętą dziurką na palec wskazujący. Podczas wskazywania staraj się pomagać dziecku wyodrębnić palec wskazujący. Może to pomóc zapamiętać mu, który palec pokazuje.

          Rozłóż przed dzieckiem ciekawe zabawki. Nazwij je: to auto, to miś, to piłka. Pytaj: Gdzie miś? Gdzie auto? Możecie to robić również podczas codziennych czynności np. kąpieli i nazywać oraz pokazywać przedmioty, które są w otoczeniu dziecku. Warto pamiętać o słownym nagradzaniu, które będzie działało mobilizująco do pokazywania wszystkiego dookoła.

          W momencie, kiedy dziecko wyciąga rękę po przedmiot, pokaż mu palcem wskazującym inny i zapytaj: To czy to? Jeśli dziecko nie wykona gestu, należy jego rączką pokazać przedmiot, podać go i powiedzieć: Antoś chce piłkę.

           ETAP 2 – POKAZYWANIE PALCEM KONKRETNEGO PRZEDMIOTU W PRZESTRZENI 

          Umieść w miejscach niedostępnych dla dziecka różne ciekawe przedmioty, staraj się obserwować w jaki sposób dziecko da Ci sygnał, że chce akurat lalkę, która jest na szafie. Poproś, aby pokazało palcem. Staraj się, aby po podaniu zabawki znaleźć czas na wspólną zabawę podaną lalką. Na początku staraj się, aby w zasięgu wzroku nie było zbyt wiele ciekawych zabawek, aby dziecko mogło się zdecydować.

          Podczas codziennych czynności pytaj dziecko: Gdzie lampa? Gdzie buty? Gdzie klocki?

          Jeśli dziecko dobrze radzi z pokazywaniem jednego przedmiotu w przestrzeni np. kanapy, utrudnij mu zadanie. Poproś, aby najpierw wskazało lampę, a potem kanapę. Będzie to również stymulacja pamięci słuchowej sekwencyjnej. Zwracaj uwagę, czy dziecko pokazuje w kolejności jaką wypowiedziałeś.

          Możecie również prosić o pokazywanie bardziej skomplikowanych rzeczy np. pokaż coś co leży na podłodze i jest żółte, albo coś do czego wrzucamy śmieci.

          ETAP 3 – POKAZYWANIE PALCEM ELEMENTÓW NA OBRAZKU, ZDJĘCIU

          Rozpocznij od prostych ćwiczeń podczas codziennych aktywności z dzieckiem – oglądania książeczek. Podczas wspólnego oglądania książeczek pokazuj dziecku zwierzątka czy inne elementy, które są przedstawione na obrazkach. Nazywaj je i zwracaj uwagę, czy dziecko patrzy na pokazanego palcem konika czy małpkę. Proś dziecko, aby to ono pokazywało: Gdzie kotek? Gdzie miś ma oko? Bardzo fajnie do takich zabaw sprawdzają się książeczki, które mają wiele szczegółów, np. Lato na ulicy Czereśniowej.

          Możecie również stworzyć zestaw zdjęć domowników, zabawek, zwierzątek i prosić dziecko, aby wskazywało paluszkiem konkretne osoby czy przedmioty na obrazku.

          Podczas zajęć w gabinecie często rozkładam przed dzieckiem ciekawe przedmioty, pokazuję jeden i proszę o wskazanie takiego samego. To oprócz ćwiczenia gestu wskazywania palcem również stymulacja funkcji wzrokowych. Możecie również wykorzystać do tego karty czy zdjęcia. Rozpocznij od takich samych przedmiotów/zdjęć/obrazków. Dopiero później połącz przedmioty ze zdjęciami czy obrazkami.

          Aby stymulować umiejętności wzrokowe dziecka możecie połączyć konkretne przedmioty z obrazkami. Rozłóż przed dzieckiem figurki zwierząt, następnie pokaż mu zdjęcie kotka i poproś, aby wskazało palcem kotka – zabawkę. Albo odwrotnie, pokaż figurkę i poproś o wskazanie obrazka.

              

           

           

           

          ĆWICZENIA APARATU MOWY 

          1. Masaż warg i podniebienia miękkiego w czasie wymawiania głosek: a. e, o / ćwiczenie wykonujemy przed jedzeniem/.
          2. Przesadna wymowa spółgłosek w sylabie: pa, po, pe, pu, py; apa, opo, upu, ypy; ap, op, ep, up, yp / nie ściągamy skrzydełek nosa przy ćwiczeniach/ z zamkniętym nosem i bez zatykania. Można wykonywać to ćwiczenie z wypowiadaniem sylab na zapaloną lub waciki.
          3. Przesadna, mocna wymowa samogłosek: a, o, e, y, u, i / czubek języka jak najbliżej wewnętrznej powierzchni dolnych zębów, usta szeroko otwarte/. Najpierw z zaciśniętym nosem, następnie bez zaciskania.
          4. Dmuchania na papierowe kulki, płomień świecy, piłeczki / z zatkanym nosem i bez zatykania/. Nadmuchiwanie balona, gwizdanie na gwizdku, granie na organkach.
          5. Powoli wdychamy i wydychamy powietrze przez nos, przy zamkniętych ustach.
          6. Powtórzyć ćwiczenie z jedną dziurką nosa zamkniętą, następnie zatykamy drugą dziurkę, uwalniając z zacisku pierwszą dziurkę.
          7. Wykonać głęboki wdech przez nos i wydech przez otwarte szeroko usta / przy wydechu zaciskamy nos/.
          8. Wykonać wdech przez usta i wydech przez nos / w czasie wydechu usta zamknięte/.
          9. Wykonać wdech przez usta i wydech przez nos/ w czasie wydechu usta zamknięte/.
          10. Picie napojów przez rurkę.
          11. Ćwiczenie ziewania. Wykonanie wdechu naśladującego ziewanie, w więc z ustami szeroko otartymi. Wydech łączymy z wymawianiem samogłoski głośno i szeptem.
          12. Gwizdanie. Początkowo z zamkniętym nosem, potem nauka gwizdania bez zaciskania nosa.
          13. Zatrzymywanie powietrza w jamie ustnej. Nadąć policzki i utrzymać je w tej pozycji. Początkowo nadymamy policzki, następnie podczas trzymanie powietrza w jamie ustnej, puszczać nos. Czubek języka należy wsunąć między wargi. Powietrze następnie wypuszcza się szybko przez nos.
          14. Nadmuchujemy tylko jeden policzek, wypuszczamy powietrze, ćwiczenie powtórzyć, nadymając drugi policzek.
          15. Wciągnąć policzki do wewnątrz jamy ustnej, a następnie rozluźnić je.
          16. Kasłanie przy języku wysuniętym na zewnątrz jamy ustnej.
          17. Cmokanie wargami. Wargi wysunięte do przodu.
          18. Rozciąganie i spłaszczanie warg.
          19. Zwieranie i rozwieranie warg przy zaciśniętych zębach.
          20. Górne siekacze oprzeć na dolnej wardze, warga górna lekko uniesiona.
          21. Nakładanie wargi górnej na dolną i odwrotnie.
          22. Masaż warg czubkiem języka od strony wewnętrznej oraz masaż warg palcami dookoła w formie szczypania, głaskania, poklepywania.
          23. Wysuwanie warg do przodu, zaokrąglanie i zwieranie, a następnie wykonanie nimi ruchów w prawo i w lewo.
          24. Masaż dolnej wargi górnymi zębami i masaż górnej wargi dolnym zębami.
          25. Parskanie wargami.
          26. Utrzymywanie wargami np. rurki, patyczka itp.
          27.  Ćwiczenia języka- wysuwanie języka do przodu.
          28. Poruszanie czubkiem języka w gorę i w dół bez dotykania nim warg.
          29. Unoszenie szerokiego języka na górną wargę / usta otwarte/.
          30. Unoszenie szerokiego języka za górne zęby / usta szeroko otwarte/.
          31. dotykanie czubkiem języka górnej i dolnej wargi oraz kącików ust/ usta szeroko otwarte/.
          32.  Cofanie szerokiego języka wzdłuż podniebienia / usta otwarte/.
          33. Klaskanie językiem.
          34. Czubek języka unosimy na dziąsła za górnymi zębami i cmokamy nim / usta otwarte/.
          35. Oblizujemy czubkiem języka wargi ruchem okrężnym / usta szeroko otwarte/.
          36. Liczenie czubkiem języka poszczególnych górnych i dolnych ząbków.
          37. Masaż podniebienia grzbietem języka, czubek języka za dolnymi zębami.

          Zachęcam do ćwiczeń uczniów , szczególnie tych, którzy mają zajęcia logoterapii.

          Agnieszka Kokocka-logopeda

           

           

           

           

           

          Konsultacje logopedyczne codziennie od 10.00 do 14.00
          email           akokocka@sosszklary.pl

          Dzień dobry , zapraszam do obejrzenia filmiku terapii logopedycznej metodą krakowska dla dziecka czytającego ze spektrum autyzmu  
          https://youtu.be/riqXgYfTs6o

           

          Zapraszam do obejrzenia i wykorzystania w pracy ze swoim dzieckiem. 
          https://youtu.be/74_3qWbeN6E

          CZY  ODDYCHANIE NOSEM JEST WAŻNE?

          Oddychanie jest czymś tak naturalnym i oczywistym, że rzadko zastanawiamy się nad jego znaczeniem, a powinniśmy ponieważ jest ono podstawą prawidłowej wymowy. W czasie fonacji (mówienia) oddycha się ustami. Droga powietrza nabieranego ustami jest krótsza i możemy go nabrać więcej, co jest istotne przy mówieniu. W czasie snu, a także wtedy, gdy dzieci nie mówią powinny oddychać nosem. Droga powietrza przechodzącego przez nos jest dłuższa, powietrze oczyszcza się i ogrzewa.

          Co dzieje się gdy dzieci podczas snu i milczenia oddychają ustami:

          • zimne i zanieczyszczone powietrze wpada bezpośrednio do jamy ustnej zwiększając ryzyko infekcji górnych dróg oddechowych, które są przyczyną częstych nieobecności na zajęciach w przedszkolu i szkole;
          • przy płytkim oddechu, przez usta, do mózgu dociera krew z małą zawartością tlenu, mózg jest gorzej dotleniony. W następstwie tego dzieci mają trudności w skupianiu uwagi, pamięcią i kłopoty z nauką;
          • wyłączenie nosa jako drogi oddechowej , a tym samym utrzymujące się niefizjologiczne położenie żuchwy (jama ustna jest otwarta czyli żuchwa obniżona) powoduje zwiotczenie jej mięśni co z kolei powoduje jej wysunięcie do przodu .i powstawanie zgryzów krzyżowych. Charakteryzują się one tym, że część zębów dolnych pokrywa zęby górne oraz występuje zaburzenie linii pośrodkowej dolnego łuku zębowego w stosunku do górnego. Na skutek tego możemy również zaobserwować zmiany w rysach twarzy tj. lekkie spłaszczenie wargi górnej lub zapadnięcie policzka po stronie zgryzu krzyżowego;
          • dzieci mogą mieć problemy ze słuchem , ponieważ nieprawidłowe ułożenie kości żuchwy w stawie skroniowo–żuchwowym może powodować ucisk na znajdujący się w jej pobliżu otwór słuchowy i w konsekwencji gorsze słyszenie;
          • nieprawidłowe oddychanie przez usta, powoduje , że powietrze przepływa ponad językiem utrudnia właściwą pionizację języka, w konsekwencji dziecko ma problemy z opanowaniem dźwięków mowy wymagających pionizacji ( unoszenia) języka np. sz, ż, cz, dź, l, r .

          Zwracajmy więc uwagę jak nasze pociechy oddychają, aby zaoszczędzić im w przyszłości problemów, których przecież można uniknąć.

          Oto kilka ćwiczeń oddechowych, których celem jest wydłużenie fazy wydechu i wdechu oraz utrwalenie prawidłowych nawyków oddychania.

          Ćwiczenia powinny być wykonywane systematycznie, raz dziennie, nie dłużej niż trzy minuty.

          1. nasza buzia jest balonikiem, z którego wypuszczamy powietrze (długi dźwięk sssss)
          2. naśladujemy lokomotywę oddającą nadmiar pary (przedłużamy dźwięk szszszszsz)
          3. dmuchamy na zawieszone na nitkach papierowe zabawki (dmuchnij na nie mocno żeby fruwały)
          4. masz na stole rozsypane liście (rozdmuchaj je we wszystkie strony)
          5. zbuduj z klocków bramkę i wprowadź do niej – dmuchając przez słomkę papierową piłeczkę
          6. siadamy wygodnie na krześle, ręce kładziemy na udach, robiąc wdech nosem zaciskamy dłonie w pięści, przy wydechu powietrza ustami rozluźniamy dłonie.

          Zapraszam do ćwiczeń języka
          https://youtu.be/7jZVm-C5BJ8

          Ćwiczenia aparatu mowy

          1. Masaż warg i podniebienia miękkiego w czasie wymawiania głosek: a. e, o / ćwiczenie wykonujemy przed jedzeniem/.
          2. Przesadna wymowa spółgłosek w sylabie: pa, po, pe, pu, py; apa, opo, upu, ypy; ap, op, ep, up, yp / nie ściągamy skrzydełek nosa przy ćwiczeniach/ z zamkniętym nosem i bez zatykania. Można wykonywać to ćwiczenie z wypowiadaniem sylab na zapaloną lub waciki.
          3. Przesadna, mocna wymowa samogłosek: a, o, e, y, u, i / czubek języka jak najbliżej wewnętrznej powierzchni dolnych zębów, usta szeroko otwarte/. Najpierw z zaciśniętym nosem, następnie bez zaciskania.
          4. Dmuchania na papierowe kulki, płomień świecy, piłeczki / z zatkanym nosem i bez zatykania/. Nadmuchiwanie balona, gwizdanie na gwizdku, granie na organkach.
          5. Powoli wdychamy i wydychamy powietrze przez nos, przy zamkniętych ustach.
          6. Powtórzyć ćwiczenie z jedną dziurką nosa zamkniętą, następnie zatykamy drugą dziurkę, uwalniając z zacisku pierwszą dziurkę.
          7. Wykonać głęboki wdech przez nos i wydech przez otwarte szeroko usta / przy wydechu zaciskamy nos/.
          8. Wykonać wdech przez usta i wydech przez nos / w czasie wydechu usta zamknięte/.
          9. Wykonać wdech przez usta i wydech przez nos/ w czasie wydechu usta zamknięte/.
          10. Picie napojów przez rurkę.
          11. Ćwiczenie ziewania. Wykonanie wdechu naśladującego ziewanie, w więc z ustami szeroko otartymi. Wydech łączymy z wymawianiem samogłoski głośno i szeptem.
          12. Gwizdanie. Początkowo z zamkniętym nosem, potem nauka gwizdania bez zaciskania nosa.
          13. Zatrzymywanie powietrza w jamie ustnej. Nadąć policzki i utrzymać je w tej pozycji. Początkowo nadymamy policzki, następnie podczas trzymanie powietrza w jamie ustnej, puszczać nos. Czubek języka należy wsunąć między wargi. Powietrze następnie wypuszcza się szybko przez nos.
          14. Nadmuchujemy tylko jeden policzek, wypuszczamy powietrze, ćwiczenie powtórzyć, nadymając drugi policzek.
          15. Wciągnąć policzki do wewnątrz jamy ustnej, a następnie rozluźnić je.
          16. Kasłanie przy języku wysuniętym na zewnątrz jamy ustnej.
          17. Cmokanie wargami. Wargi wysunięte do przodu.
          18. Rozciąganie i spłaszczanie warg.
          19. Zwieranie i rozwieranie warg przy zaciśniętych zębach.
          20. Górne siekacze oprzeć na dolnej wardze, warga górna lekko uniesiona.
          21. Nakładanie wargi górnej na dolną i odwrotnie.
          22. Masaż warg czubkiem języka od strony wewnętrznej oraz masaż warg palcami dookoła w formie szczypania, głaskania, poklepywania.
          23. Wysuwanie warg do przodu, zaokrąglanie i zwieranie, a następnie wykonanie nimi ruchów w prawo i w lewo.
          24. Masaż dolnej wargi górnymi zębami i masaż górnej wargi dolnym zębami.
          25. Parskanie wargami.
          26. Utrzymywanie wargami np. rurki, patyczka itp.
          27.  Ćwiczenia języka- wysuwanie języka do przodu.
          28. Poruszanie czubkiem języka w gorę i w dół bez dotykania nim warg.
          29. Unoszenie szerokiego języka na górną wargę / usta otwarte/.
          30. Unoszenie szerokiego języka za górne zęby / usta szeroko otwarte/.
          31. dotykanie czubkiem języka górnej i dolnej wargi oraz kącików ust/ usta szeroko otwarte/.
          32.  Cofanie szerokiego języka wzdłuż podniebienia / usta otwarte/.
          33. Klaskanie językiem.
          34. Czubek języka unosimy na dziąsła za górnymi zębami i cmokamy nim / usta otwarte/.
          35. Oblizujemy czubkiem języka wargi ruchem okrężnym / usta szeroko otwarte/.
          36. Liczenie czubkiem języka poszczególnych górnych i dolnych ząbków.
          37. Masaż podniebienia grzbietem języka, czubek języka za dolnymi zębami.

           

          ĆWICZENIA ODDECHOWE

           

          1. odległość ok. tańczący płomień”-Dmuchanie na płomień świecy „ 30 cm. / krótki wdech noskiem i długi wydech  ustami/.
          2. Puszczanie baniek mydlanych
          3. Dmuchanie na zawieszone na nitce krążki lub kawałki watki.
          4. Nadymanie policzków- /baloniki/ z uwalnianiem nagromadzonego w jamie ustnej powietrza jednocześnie dmuchając
            na papierowe stateczki na wodzie , piłeczki ping- pongowe.
          5. Picie przez rurkę , bulgotanie / usta trzymają rurkę, nie ząbki /.
          6. Ćwiczenia z udziałem rąk:
            • stanąć w rozkroku, nabrać powietrza nosem i ustami jednocześnie rozkładając ręce na boki jak „ skrzydła samolotu”. Na moment zatrzymać powietrze i rozłożone ręce po czym wrócić do pozycji wyjściowej.
            • stanąć i nabrać powietrze nosem, następnie klepnąć lewą ręką w prawe kolano, prawą ręką w lewe kolano , lekko unosząc w górę kolano, którego dotykamy / klepiemy/ i wypowiadać np. imiona członków rodziny, liczyć jeden, dwa,... itp.

          7.Chłodzenia gorącej zupy na talerzu / ręce ułożone na kształt głębokiego talerza/- dmuchanie ciągłym strumieniem.

          8. Chuchanie na ręce, bo zmarzły / długie/.

          9. Pociąg stoi na stacji gotowy do odjazdu. Lokomotywa sapie- dziecko naśladuje sapanie lokomotywy: pach, pach, lubpf, pf, pf. Pociąg rusza i jedzie coraz szybciej- dziecko naśladuje cz- cz- cz / na jednym wydechu/

           

           

          Agnieszka Kokocka-logopeda

           

           

           

           

           

           

           

           

           

           

           

           

           

           

           

           

           

           

          Agnieszka Kokocka-logopeda

    • Kontakty

      • Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy im. Przyjaciół Dzieci
      • osrodek@sosszklary.pl; sosszklary@o2.pl
      • Sekretariat :
        tel. (76) 849 73 00,
        kom + 48 500 383 888
        fax(76) 849 73 02

        Grupy wychowawcze:
        tel. (76) 849 73 07
        tel. kom.+48 510 402 249
      • Szklary Górne 51c
        59-300 Lubin
        Poland
      • SEKRETARIAT- czynny Pon.-Pt. 7:00-15:00
        tel. 76 849-73-00
        tel. kom 500 383 888
        fax. 76 849-73-02
        e-mail:
        osrodek@sosszklary.pl
        sosszklary@o2.pl
        www.sosw-szklarygorne.edupage.org

  • Galeria zdjęć

      brak danych